2014-03-28

As an adult. По-взрослому.


 In the airport of Orio were not so many. Among the tens of greeters I was waiting for the arrival of the son Stepan by the Turkish airlines from Almaty. And now... groups of passengers followed one by another. Flight 705 long since disappeared from the monitor. But Stepan has not appeared.
First, I ran through the airport, and assuming the guy magically slipped unnoticed. However, then decided to disturb the police. The guards withdrew for a few minutes to explore the information and then profit shrug saying that Your offspring in the list of passengers of the plane is not listed. I can imagine the wave of doubt that overtook me!
The day went. It DEJAVU - I was standing in a small group meeting. Sleepy, harassed... Previous day Stepan held in Istanbul, ignoring the boarding your flight. Buying a new ticket for the big money.
- You do not scold him strongly! basis of Russia's wife. "Remember how I was in fifteen years!
- Yes I am! Yes I have! Never! - I was ready to explode with indignation. Then a little warm.
Started to remember... All of it was already informed by thirty years. And as I was fifteen?!
- The Apple from the Apple tree not falling out long distance, - smiled Olga.
The children have grown. It's time to take the initiative in their hands. So, I got hold of Franco Acerbis two snowboards with fastenings. Shoes took her, mountaineering, high altitude TNF. And in the evening of the same day, Stepan decorated kuvirkalsya figure track under Presolana. In previous days filled with snow and mountains pourability. Trees have breathed new year sensation. The world was like a picture from a fairy tale. My son got a few twists and turns... face shone with satisfaction.
- To rest before had the trips to museums, - he said, grinning. - This is the first time there is the history of one hilarious scene with free Internet.
However, I ought to train. Because two weeks later started the expedition in Nepal. So, the next morning I kneaded slope of snow shoes and Stepan proudly looked at me their chair lift. On the slopes of the ski resort of Monte Pora» there were few people, so we are not lost, and even managed several times to intersect on the track. I with my Board behind, and Stepan on the Board.
Under an evening with satisfaction both slipped down. It is amazing what changes have occurred habits and style. At first Stepan tumbled from top to bottom on the Board - from the upper station of the ropeway to the bottom. With stops to take a breath. But! Through giving day everything changed - motion was smooth and confident. The guy has increased the speed, and with a satisfied smile without fear have done zigzags. Learned in just two days! There appeared good envy for youth where everything turns out carelessly, organically, easily.
On the third day also managed to work out. In fact, to pay money for a lift for the fact that you are deprived training possibilities - a luxury I couldn't afford. Train for the trip to the Golden ice-Axe had in restricted mode. It was necessary to go to France on a cultural event. Not enough time. Was not sure in each of the next day, he did not know if I will be able to escape?!
- Quickly dinner, throw things, and go! - I ordered in Italy. - So, snowboards, clothing, computer... the Fridge!
Had to take a bunch of products because of the experience in feeding young growing organism was little. Moreover, nobody wanted to justify himself before relatives that sea of child hunger. Clothing, too, was taken «with a stock», hoping not to have Stephen in the cold world capital of mountaineering in Chamonix.
Four hours later we were already in France, reached Chamonix to the «native» bogatomu accomodate UCPA. And still missed - the opening ceremony of the Golden ice Axe was held without us. Another hour I scurried between friends climbers and journalists, sniffing the situation in order to check the situation... it's past midnight ran to the Tourist office in the Central square, where he worked Internet... it was really, like an adult. Was one enormous responsibility and problems.
-------------------------------------------


 
-------------------------------------------
В аэропорту Орио народа было немного. Среди десятка встречающих я ждал приезда сына Степана турецкими авиалиниями из Алматы. И вот… просквозила группа пассажиров, за ней другая. Рейс 705 давно исчез с монитора. А Степан так и не появился.
Сначала я побегал по аэропорту, предполагая, что парень волшебным образом проскользнул незамеченным. Однако, потом решился побеспокоить полицию. Стражи порядка удалились на несколько минут – разведать информацию, а затем прибыли развести руками: мол, Ваш отпрыск в списке пассажиров прибывшего самолета не значится. Можете представить бурю сомнений, овладевших мной!
Прошел день. Пришло «дежавю» - я стоял в небольшой кучке встречающих. Невыспавшийся, издерганный… Предыдущий день Степан провел в Стамбуле, пропустив посадку на свой рейс. Купив новый билет за большое количество денежных знаков.
- Ты его сильно не ругай! – напутствовала из России жена. – Вспомни, каким сам был в пятнадцать лет!
- Да я! Да у меня! Никогда! - я готов был взорваться возмущением. Потом чуть остыл. Начал вспоминать… Все осознанное было уже к тридцати годам. А каким я был в пятнадцать?!
- Яблоко от яблони далеко не падает, - улыбнулась Ольга.
Дети выросли. Пришла пора брать инициативу в свои руки. Поэтому, я выпросил у Франко Ачербиса два сноуборда с креплениями. Ботинки взял свои, альпинистские, высотные TNF. И вечером того же дня Степан украшал кувыркавшейся фигурой трассу под Презоланой. В предыдущие дни насыпало снега, и горы посеребрились. Елки навевали Новогодние ощущения. Мир был похож на картинку из сказки. У сына получились несколько поворотов… физиономия лучилась довольством.
- Раньше отдыхать приходилось в походах по музеям, - ухмыльнулся он. – Это первый раз, когда нет напрягов, одна веселая тусовка с халявным интернетом.
Однако, мне следовало тренироваться. Потому что через две недели начиналась экспедиция в Непал. Поэтому, на следующее утро я месил склон снегоступами, а Степан гордо поглядывал на меня их кресла подъемника. На склоне горнолыжного курорта «Монте Пора» народа было мало, поэтому мы не потерялись, и даже умудрились несколько раз пересечься на трассе. Я с доской за плечами, а Степан на доске.
 
Под вечер с удовлетворением оба скатились вниз. Поразительно, какие перемены произошли повадках и стиле. Сначала Степан кувыркался сверху донизу на доске – от верхней станции канатной дороги к нижней. С остановками, чтобы перевести дыхание. Но! Через дав дня все изменилось – движения получались плавными, уверенными. Парень нарастил скорость, и с самодовольной улыбкой без страха выписывал зигзаги. Научился всего за два дня! Возникла хорошая зависть к молодежи, у которой все получается небрежно, органично, легко.
На третий день тоже удалось потренироваться. В самом деле, платить деньги для подъемника за то, что тебя лишают возможности тренировки – роскошь, которую я нельзя было себе позволить. Тренироваться перед поездкой на Золотой Ледоруб пришлось в ограниченном режиме. Надо было ехать во Францию на культурное мероприятие. Не хватало времени. Не был уверен в каждом следующем дне, не знал – удастся ли вырваться?!
- Быстро обедаем, кидаем вещи, и вперед! – скомандовал я в Италии. – Так, сноуборды, одежда, компьютер… Холодильник!
Пришлось взять кучу продуктов, потому что опыта в кормлении молодого растущего организма было мало. Тем более, не хотелось оправдываться перед родственниками, что морю ребенка голодом. Одежду тоже брал «с запасом», надеясь не простудить Степана в холодной столице мирового альпинизма Шамони.
Через четыре часа мы были уже во Франции, подкатили к Шамони к «родному» бюджетому аккомодейшену UCPA. И все равно опоздали – церемония Открытия Золотого Ледоруба прошла без нас. Еще час я сновал между друзьями альпинистами и журналистами, вынюхивая обстановку, прощупывая коньюктуру… Уже за полночь бегал к Туристическому офису на центральной площади, где работал интернет… Все было по-настоящему, по-взрослому. Была одна сплошная ответственность и проблемы.

2014-03-22

Plagiat. Плагиат.


On the evening of March 5, when above the valley Morckie Oko is seen through the mist, the poles began to speculate about the weather. Having seen everything in the last days, I perceived forecast with humor. Someone unearthed one version to another.
- Yesterday promised Sunny weather, but was an eerie fog.
- Is the mountains here, don't you see?! - frowned guys.
- Very well, - I nodded. - Tomorrow, is the light snow in promise... But judging from the previous «fulfilled» predict, you can imagine a strong storm!
the photo to the lake Morskie Oko a day before
Adam Biletsky was silent with the restrained smile - ready for everything. Kasper Tekeli only nehemn glistening eyes, and optimism. Same it was in the morning when I looked up, and saw that Kasper puts feet out of the opposite bed. In the grey twilight among the sleepers people we greeted each other, quickly put on shoes and hurried into the kitchen by the stairs.
- What do you think!? Have we go?
- Don't know, my friend, - I threw my hands. – Is your mountains, and you need to decide!
- Will call Adam for tea now, - again he went to the second floor. From there came a fierce whisper: «Biletsky! You've had enough sleep! Denis wants to go for the ascent».
«Denis wants?!» - unbounded amazement was staring by eyes in the fog around the house. The forest was sad, as during the Ice Age. Rained snow, at night it attacked by about fifteen centimeters. Avalanche dangerouse condition, perhaps?
But after an hour we vigorously battered surface of a frozen lake towards Kazalnitsa. This mountain rises shastasommervil wall above the lake Cherny Staw. It was the most respected by Polish himalaya-mountaineers like Kurtika and Czihi. And pan Bogdan Jankowski. Once in the Golden age they opened there dozens of incredibly complicated lines. Such, that during the summer «hosted by a teeth», by fully trained groups. What to speak about winter!?
Kasper has chosen for us short route «the Shadow of great Mountains». Which, as the name implies, was joined to Kazalnitsa somewhere far to the left. Adam wisely decided, that perhaps it's time to rest after two days of nearest to the attack. And fresh Tekeli, say, can show for the lush Russian where the unusual step.
- A week ago I climbed an option at right, - told Kasper when we showed up in knee-deep snow to the rock wall. - Alone.
- Solo? And this line had not yet?
- No. It is interesting, therefore, what does it mean.
The route started on a beautiful smooth plate with the release under an overhang. Tufts of grass were commonplace. Chalk! Chalk! - carefully entered the blades of the ice-axes. My friend quickly soared. On envy to the local school of mountaineering. It was annoying that I never climbed in the Tatras. «My Life was wasted» - I thought with a smile, when the powerful spurts I got each following point. The edge of the axes clearly fixed on the holes, were catching by vertical cracks, pierced frozen bunches of grass. Crampons surely by one tooth now teetered on misers. The body served as a swing from side to side with every step - by longstanding scheme. And where from me to climb these habitual movement of Taternik?!
When Kasper breakthrough to the cornice, it was looking not logical. And I convinced him to get around to the right by apparently humane plate. Maybe he regretted it, because popped a site very quickly and easily. But the whole route was so - wall-shelf, wall-shelf. Each Bastion 10-12 meters turning around without problems.
 
And after two and a half hours, we were standing at the base of the wall. Pulling out the rope after concluding descent lasted through the fog and snowfall looked into plexus cliffs above us. The scale were the Himalayan. Kazalnitsa is!
While on the trail from the lake seemed figure. With the familiar movements.
- Is Adam! Coming to meet, - grinned Kasper. - Well done!
- How did you know?
- By the cap... an outfit Hippies. Motley, as the crest tropical lizards.
And I understood that such angles acquired winter Tatras. Specific swinging motions on the route, walking complete on mixed climbing. And Adam has absorbed it into the blood. We caught it on the descent, was persuaded to go on Rysy, because it was an avalanche risk. And he went with us to the hotel.
Three days later, visiting Wroclaw, I drank coffee in the house of pan Bogdan Jankowski. He never allowed me to do a drink is always prepared himself. So one Cup enough to saturate crazy winter Tatras body. This time he happily asked about my impressions in the Polish mountains. Periodically remembering something from his experience.
- Wait please, - incredulous I squinted. – Did you climbed the Mnich?
- Well! Yes, of course, - smiled pan Bogdan. - That line of Rabakewich in... year.
He called some incredibly ancient date. I squinted with fear. But tried to keep the «status quo». And hoping to look like a connoisseur, blurted out:
- But «Pilar» on Mengusowitski Schit was much later opened... probably. You could not climb.
- Why?! - said the veteran Maternita. And giggled, plunging into memories. – I did of course. In 1960 with Wojtek Bedermann together.
- How? - I was taken aback. - Can't be!
I suddenly remembered the unbridled «pitch». Fireplace in the middle of Fiera. Where Adam Biletsky stirred with weak insurance, spent incredibly much effort. Where I was struggling with the fear of failure at every step. It was unbelievable! Complex route! Despite the fact that such sites were several.
- But... how... what... what year?!
- At nineteen-sixthty, nodded Professor Jankowsky. - If only just synthetic ropes appeared.
The elder brother of his companion Jurek Bederman brought from the Caucasus new synthetic rope. White. It was a novelty, amazed. After the heavy sisal ropes, with which it was to break scary, new rope seemed gift of heaven.

photo of Bogdan Jankowski
- It helped us a lot - it's funny, but almost without accent pronouncing Russian words, plunged into his reminiscences of the pan Bogdan. - Lightweight, through carbines and stretched!
So, when the two of satisfied feat the boys climbed the summit, which met here a group of beginners guided mountaineering Halina Kruger. The understanding looked at the guys congratulated on the ascent. And narrowed his eyes at the rope with which they were associated.
- Only do not try it for difficult to use.
-  Why else? - frowned Bogdan with Wojtek. – Is synthetics!
- It is so called the rope. Thickness, as you can see, just about six millimetres. It is designed for auxiliary purposes. Tent spread, down from a rock, horse bind... well, a little stick. Just for sixty kilograms.
And welcome smiled. Encouraging saying don't be scared! I don't tell to anyone.
photo of Bogusław Kowalski
Now, sixty years later pan Bogdan with the same smile gave me coffee, and congratulated with the ascent to Mengushowietski peak. Don't be scared, keep it up!
------------------------------------------------------------------

translation to Polish by Alia Abylbaieva - thanks a lot!
Wieczorem 5 marca, kiedy nad doliną Morskiego Oka mgła się zgęściła, Polacy zaczęli snuć prognozy o pogodzie. Nie  jedno już zobaczyłem przez ostatnie dwa dni, więc z dystansem i ironią  patrzyłem na to. Rozpatrywali różne wersji. 
- Wczoraj zapowiadali słoneczną pogodę, ale była potworna mgła.
- Ale to są góry, jak ty nie rozumiesz?! - zasępili się chłopaki.
- Bardzo dobrze rozumiem, - kiwałem głową. – Na jutro zapowiadają niewielkie opady śniegu... Ale wnioskując z poprzedniej " spełnionej" prognozy, można sobie wyobrazić jaki będzie sztorm!
Adam Bielecki milczał powstrzymując uśmiech – gotowy na wszystko. I tylko Kacprowi oczy błyszczały odwaga i optymizmem. Tak samo było rano – ledwo co oderwałem głowę od poduszki i już zobaczyłem jak Kacper opuszcza nogi z łóżka naprzeciwko. W szarym półmroku wśród śpiących obok przywitaliśmy  się, założyliśmy buty i po schodach czmychnęliśmy do kuchni.
- No to jak!? Idziemy?
- Nie wiem, przyjacielu, – rozłożyłem ręce. – To są wasze góry, sami musicie zdecydować!
- Zaraz Adama zawołam na herbatę, - Kacper poleciał na piętro. Stamtąd donosił się wściekły szept: - Bielecki! Wystarczy już spać! Denis chce już iść  się wspinać.
«Denis chce?!» - niekończące się zdziwienie wpatrywało się  w mgłę otaczającą schronisko. Las stał smutny, jak podczas Epoki Lodowcowej. Sypał śnieg, w nocy napadało około 15 centymetrów.  Pewnie jest zagrożenie lawinowe?
Ale po godzinie już żwawo brnęliśmy po gładzi zmarzniętego jeziora w kierunku Kazalnicy. Ten szczyt wznosi się 600 metrową ścianą nad Czarnym Stawem.  Właśnie ją najbardziej szanują Kurtyka i Cichy. I Pan Bogdan Jankowski. Kiedyś dawno, w czasach  " złotej epoki"  to właśnie oni zaliczyli dziesiątki niesamowicie trudnych przejść. To są takie drogi, które nawet latem trzeba przejść na uzbrojonym po zęby, dając z siebie wszystko. A co dopiero zimą?!
Kacper znalazł dla nas krótką  na pięć wyciągów drogę "Cień Wielkiej Góry". Droga ta, jak sama nazwa wskazuje, jest dołączony do Kazalnicy – więc był "w cieniu" z lewej strony. Adam rozsądnie zauważył, że czas odpocząć po dwóch dniach ostrej walki na ostrzu noża. No, ale wypoczęty i świeży Tekieli niech no pokaże temu niespokojnemu Rosjaninowi, gdzie raki zimują. 
- Tydzień temu zrobiłem wariant z prawej – od niechcenia powiedział Kacper, kiedy w śniegu po kolano dobijaliśmy pod ścianę. - Solo.
-Solo? A tą drogę jeszcze nie robiłeś?
- Nie. Właśnie dlatego ciekaw jestem mnie co i jak.
Droga zaczynała się na ładniej i gładkiej płycie z wyjściem na przewieszenie. Już przyzwyczaiłem się do kępków trawy. Brzdęk! Brzdęk!- zgrabnie wchodziły dziaby.
Mój towarzysz szybciutko wzbił się do góry. Żałowałem że wcześniej nie łaziłem w Tatrach. "Życie przeżyłem na próżno", - pomyślałem z uśmiechem, kiedy mocnym uderzeniem sięgałem po kolejny punkt zaczepienia. Ostrza czekanów pewnie trzymały na krawądkach, haczyły w pionie pęknięć, wpijały się w zamrożone kępki trawy.   Raki teraz już pewnie balansowały jednym zębem na krawądkach. Ciało pracowało bujaniem się – z jednej strony na drugą, na każdym kroku – zgodnie z wieloletnim wypracowanym schematem. Skąd ja mam w sobie te ruchy taternika?!
Kiedy Kacper rzucił się pod okap, przeraziłem się. Z wielkim trudem udało się przekonać jego, żeby poszedł z prawej, po płycie bardziej dla ludzi. Pewnie on później żałował, że to zrobił, ponieważ przeszedł odcinek szybko i z łatwością. Ale cała droga była taka: ścianka – okap, ścianka - okap. Każdy 10 -12 metrowy odcinek dało by się obejść  zaraz obok z łatwością. 
Po dwóch i pół godzinach już staliśmy pod ścianą. Ściągając liny po ostatnim wyciągu, przez wciąż spadający śnieg i mgłę, wypatrzyliśmy się w połączenia skał nad nami – rozmach był porównywalny do himalajskich. Kazalnica, nie ma co!
Na ścieżce od strony jeziora pojawiła postać, kanciaste ruchy. Ruchy znajome.
- To Adam! Idzie nas przywitać,  - zaśmiał się Kacper. – No, zuch chłopak!
- Jak go rozpoznałeś?
- Po czapce … takie wdzianko hippisowskie. Jaskrawy jak grzbiet tropikalnej jaszczurki.
Wtedy zrozumiałem, że te kanciaste ruchy wyrabia się własnie w zimowych Tatrach. Charakterystyczne bujanie się podczas przejścia drogi, podczas chodzenia – to własnie wyrabia się podczas wspinania w mikstowym terenie. Adamowi weszło to już w krew. Złapaliśmy jego podczas schodzenia, odradziliśmy wejścia na Rysy, było zbyt lawiniasto. Więc on udał się razem z nami do schroniska. 
A już po dwóch dniach, kiedy zahaczyłem o Wrocław,  piłem kawę u Pana Bogdana Jankowskiego. On nigdy nie pozwalał mi parzyć kawę – zawsze robił to sam. Już jednej filiżanki wystarczyło, żeby nacieszyć zmarznięte ciało, zwariowane po zimowym wspinaniu w Tatrach. Tym razem z radością wypytywał o moich wrażeniach w polskich górach. Od czasu do czasu wracając wspomnieniami do swoich doświadczeń.
-Chwila, -  z niedowierzaniem przyjrzałem się jemu. – Pan na Mnichu się wspinał?
-No tak! Oczywiście, - uśmiechnął się Pan Bogdan. – Drogą Robakiewicza w ... roku.
On nazwał prehistoryczną datę. Aż zmrużyłem oczy ze strachu. Ale postarałem się utrzymać " status quo". Licząc, że wypadnę na znawce tematu,  rzuciłem:
- Ale filar na Mięguszowiecki szczyt dużo później już został zrobiony... pewnie. Pan nie mógł chyba już wtedy się wspinać.
- Dlaczego?! – zdziwił się weteran Taternictwa. I zaśmiał się, uciekając myślami w miłe wspomnienia. Oczywiście, że robiłem. W 1960 roku z Wojtkiem Biedermanem w parze... tak na marginesie mówiąc!
- Jak?! – zaskoczył mnie. – Nie możliwe!
Nagle przypomniałem sobie najbardziej zwariowany wyciąg. Okap pośrodku filara. Adam przeszedł ze słabą asekuracją, używając niesamowicie dużo siły. Ja się kręciłem, lękając się na każdym kroku. To było nie byle co! Bardzo trudna droga! Przy czym mocnych uczestników było kilka.
- А… jak… co… w którym roku?!
- W tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym,- z zadowoleniem uśmiechnął się profesor Jankowski. – Wtedy właśnie dopiero co pojawiły się syntetyczne liny.
Straszy bart jego partnera wspinaczkowego Jurek Biederman przywiózł z Kaukazu nową syntetyczną linę. Białą. To była nowość, robiła wrażenie. Po grubych linach z włókien naturalnych, z których strach był odpaść, nowa lina była jak prezent z niebios od bogów.
- Bardzo nam pomogła, - zabawnie, ale prawie bez akcentu wymawiając słowa po rosyjsku, Pan Bogdan zaczął wspomnienia. – Lekka, przez karabiny przechodziła!
I właśnie wtedy, kiedy para zadowolonych chłopaczków wyszła na szczyt, to tam spotkali grupę niedoświadczonych kursantów pod kierownictwem instruktora wspinaczki Haliny Gruger. Ta ze zrozumieniem popatrzyła na chłopców, pogratulowała wejścia. I przyjrzała się linie, którą byli związani.
- Tylko żeby wam nie przyszło do głowy używać jej na trudnych odcinkach.
- A to dlaczego? – nasępili się Bogdan z Wojtkiem. –Przecież to syntetyk!
- To jest tak zwany repsznur. Grubość, jak widać, tylko 6 mm. Przeznaczony tylko do czynności wspomagających. Namiot rozłożyć, zjechać ze ściany, konia przywiązać … no, żeby tylko trochę przytrzymać. Rzut 60 kilogramów nigdy nie wytrzyma. I tak życzliwie się uśmiechnęła. Podtrzymując na duchu: bez obaw! Nikomu nie powiem.
I własnie teraz,  sześćdziesiąt lat później, Pan Bogdan  z takim samym uśmiechem  częstował mnie kawą, gratulował wejścia na filar Mięguszowieckiego szczytu. Chcąc powiedzieć: bez obaw, tak trzymać!
translation to Polish by Alia Abylbaieva - thanks a lot!

------------------------------------------------------------------
the photo a day before
Вечером 05 марта, когда над долиной Морского Ока сгустился туман, поляки начали строить предположения о погоде. Повидав за последние дни всякое, я воспринимал прогноз с юмором. Кто-то раскопал одну версию, другую.
- Вчера обещали солнечную погоду, а был жуткий туман.
- Но здесь горы, как ты не понимаешь?! - насупились ребята.
- Очень хорошо понимаю, - кивал я. – Завтра обещают легкий снег… Но исходя из предыдущего «сбывшегося» прогноза можно представить, какой будет шторм!
Адам Билецкий молчал со сдержанной улыбкой – готовый на все. И только Каспер Текели неуемно блестел глазами, и оптимизмом. Так было и утром – едва я поднял голову, как увидел, что Каспер опускает ноги с койки напротив. В сером сумраке среди спавших людей мы поприветствовали друг друга, проворно обулись и по лестнице шмыгнули в кухню.
- Ну что!? Идем?
- Не знаю, дружище, – развел я руками. – Ваши горы, вы и решайте!
- Сейчас Адама на чай позову, - он снова отправился на второй этаж. Оттуда раздался яростный шепот: - Билецкий! Хватит спать! Денис хочет на гору идти.
«Денис хочет?!» - безграничное изумление вперилось взглядом в туман вокруг домика. Лес стоял печальный, как во времена Ледникового Периода. Сыпал снег, за ночь его нападало около пятнадцати сантиметров. Лавиноопасно, наверное?
Но уже через час мы бодро месили гладь замерзшего озера по направлению к Казальнице. Эта гора поднимается шестисотметровой стеной над озером Черный Став. Именно ее больше всего уважают польские гималаисты вроде Куртики и Чихи. И пана Богдана Янковского. Когда-то в золотые времена они «наколпашили» здесь десятки неимоверно сложных линий. Таких, что и летом «ходятся» «на зубах», с полной отдачей подготовленных групп. Что уж говорить про зиму!?
Каспер выбрал для нас короткий пятипитчевый маршрут «Тень Великой Горы». Который, как следует из названия, приобщался к Казальнице – был «в тени» где-то далеко слева. Адам благоразумно выразился, что пожалуй пора и передохнуть после двух дней вкалывания на острие атаки. А свежий Текели, мол, пусть покажет буйному русскому, где здесь раки зимуют.
- Неделю назад я лазил вариант справа, - цвиркнул Каспер зубом, когда мы подгребали по колено в снегу к скальной стенке. – В одиночку.
- Соло? А эту линию еще не ходил?
- Нет. Поэтому интересно, как и что.
Маршрут начался по красивой гладкой плите с выходом под нависание. Пучки травы были привычным делом. Чок! Чок! – аккуратно входили клювы ледовых молотков. Мой приятель быстренько взмыл вверх. На зависть к местной школе альпинизма. Было досадно, что я никогда не лазил в Татрах. «Жизнь прожита зря», - подумалось с улыбкой, когда мощными рывками я доставал каждую следующую точку опоры. Острия ледорубов четко держали опору на зазубринах, расклинивались по вертикалям трещин, вонзались в смороженные пучки травы. Кошки теперь уже уверенно одним зубом балансировали на мизерах. Тело работало качанием – из стороны в сторону, при каждом шаге – по наработанной годами схеме. И откуда из меня повылазили эти привычные движения Татерника?!
 
Когда Каспер ломанулся к корнизу, мне стало жутковато. И я с трудом убедил его обойти справа по казавшейся гуманной плите. Наверное, потом он пожалел об этом, потому что выскочил участок очень быстро и легко. Но весь маршрут был таким – стенка-полка, стенка-полка. Каждый бастион 10-12 метров высотой без проблем облазился сбоку.
И через два с половиной часа мы уже стояли у основания стены. Сдернув веревку после заключительного дюльфера, сквозь продолжавшийся туман и снегопад вглядывались в сплетение скал над нами. Масштабы были самыми Гималайскими. Казальница, как говориЦЦа!
А на тропе от озера показалась сложноскладывавшаяся фигура. Со знакомыми движениями.
- Это Адам! Идет встречать, - хохотнул Каспер. – Во молодец!
- Как ты узнал?
- По шапке… такой прикид Хиппи. Пестрый, как гребень тропической ящерицы.
А я понял, что такие углы нарабатываются именно в зимних Татрах. Специфическое раскачивание при движениях на маршруте, при ходьбе – полностью на микстовом лазании. И Адам впитал это в кровь. Мы его перехватили на спуске, отговорили идти на Рысы, потому что было лавиноопасно. И он отправился с нами в гостиницу.
 
А через три дня, заглянув во Вроцлав, я пил кофе в доме пана Богдана Янковского. Он никогда не позволял мне заниматься напитком – всегда готовил сам. Так что одной кружки хватало, чтобы насытить очумевший от зимних Татр организм. В этот раз он радостно расспрашивал о моих впечатлениях в польских горах. Периодически вспоминая что-то из своего опыта.
- Погодите, - недоверчиво прищурился я. – Вы на Мних лазили?
- Ну так! Да, конечно, - улыбнулся пан Богдан. – По линии Рабакевича в… году.
Он назвал какую-то невероятно древнюю цифру. Что я даже зажмурился от страха. Но попытался удержать «статус-кво». И рассчитывая выглядеть знатоком, ляпнул:
- Ну филар на Менгушавецкий щит был гораздо позже пройден… наверное. Вы его не могли лазить.
- Почему?! – изумился ветеран Татерниства. И захихикал, погружаясь в приятные воспоминания. – Ходил, конечно. В 1960 году с Войтеком Бедерманом в связке… кстати!
- Как?! – опешил я. – Не может быть!
Я вдруг вспомнил самую оголтелую «веревку». Камин на середине филара. Где Адам Билецкий вылазил со слабой страховкой, отдав неимоверно много сил. Где я корячился со страхом срыва при каждом шаге. Это было нечто! Сложный маршрут! При том, что таких участков было несколько.
- А… как… что… в каком году?!
- В тысяча девятьсот шестидесятом, - довольно кивнул профессор Янковский. – Тогда только-только синтетические веревки появились.
Старший брат его напарника Юрек Бедерман как раз привез с Кавказа новую синтетическую веревку. Белую. Она была в новинку, поражала воображение. После тяжеленных сизалевых канатов, с которыми было срываться страшно, новая веревка показалась даром небес.
photo of Bogdan Jankowski
- Очень нам помогла, - смешно, но почти без акцента выговаривая русские слова, ударился в воспоминания пан Богдан. – Легкая, сквозь карабины протягивалась!
И вот когда эти двое удовлетворенных подвигом пацанов вылезли на вершину, то встретили здесь группу новичков под руководством инструктора альпинизма Халины Крюгер. Та с пониманием оглядела ребят, поздравила с восхождением. И сощурила глаза на веревку, которой они были связаны.
- Только не вздумайте ее на сложных участках использовать.
- Почему еще? – нахмурились Богдан с Войтеком. – Синтетика же!
- Это так называемый репшнур. Толщина, как вы видите, всего шесть миллиметров. Он предназначен для вспомогательных целей. Палатку раскинуть, спуститься со скалы, лошадь привязать… ну, чуть придержаться. Рывок шестидесяти килограммов он никогда не выдержит.
И добро улыбнулась. Подбадривая: мол, не дрейфь! никому не скажу.
photo of Bogusław Kowalski
А теперь, спустя шестьдесят лет, пан Богдан с такой же улыбкой поил меня кофе, и поздравлял с восхождением по филару Менгушавецкого пика. Мол, не дрейфь, так держать!

2014-03-12

Way without limits. Бспредел начала пути.



When artist Plushenko refused to participate in the Olympics, it was interesting to observe squabbles and gossip, the reaction of people who have different opinions. Basically, his refusal was a shock for pan-Imperial-minded part of the population of Russia. Like the defeat of the hockey team. This «total» negative background was lost common sense, which probably would have come into the heads of positive thinking people. In Italy attitude to such incidents is quite practical. «Chi ce – ce. Chi non ce – non ce», - said Franco Acerbis. After a pause with a thoughtful smile a couple of minutes over a Cup of coffee, he said that in twenty years was burning with ideas of Che Guevara. And as it became much harder to perceive the world in connection with the birth and development of your own business.
I understood «Olympian» easy, because the old «combat» wounds are constantly reminded in periods of heavy loads. I want to be calm and tolerant. Do not judge strictly. Hopefully, I have a drop of sympathy, when in the morning I will limp not ten minutes only… but an hour. When will stop hurting torn tendons into the shoulder.
In January 2014 managed to start a new cycle of training. To climb – It is necessary to climb. So I climbed everything that I can - with friends, with strange guys from different countries.
19/01 – fence in Bondo
20/01 - 4b 5b 5c 6a 6a 6b 6b - Finale Ligure
21/01 - 5c 6a+ 5c 6a 6a 6b 6b - Finale Ligure
22/01 - 6a 6a 6a - Finale Ligure
23/01 - 5c 6a 6a 6a+ 6a 6a+ 6a+ 6a Finale Ligure
24/01 - 5b 6a 6a 6a 6a+ 6a+ 6a 5c 6a+ 6a 6b 6b 6c - Palamonti (climbing gim)
25/01 - 5c 6a 6b 6b – with Francesco + fence
27/01 - 5a 5c 5c 6a 6a+ 6a+ 6a+ 6a 6a – with Crusco in Palamonti (climbing gim)
28/01 - 5a 5b 6a 6a 6a+ 6b 5c 6a 5a – with Vadim in Palamonti (climbing gim)
29/01 - 4a 5b 5c 4a 6a 6a 6c 6c 6c – in Palamonti (climbing gim)
31/01 – fence in Bondo
01/02 - 5a 5a 5c 5c 4b 6a 6a+ 6a+ 6a+ 6a+ 6b 6b 6b - Finale Ligure
02/02 - 6a 6a 6a 6a 6a 6a – Finale Ligure
05/02 – fence in Bondo
07/02 - boulder-hall Zogno
08/01 - boulder-hall Zogno + fence Bondo
09/02 - 5b 5b 6a+ 6a 5b 5b 6b 6b 6a+ 6a 6b 6c – with Ruslan in Finale Ligure
10/02 - 5a 5с 5c 6a 6b 6b 6b – with Ruslan in Rignano Garganico
11/02 - 6a+ 6a+ 6a+ 6a+ 6a+ 6a+ 6b 6c 6c 6c – with Ruslan in Vecchiano
22/02 – fence in Bondo
23/02 - 5b 5c 6a 6b 6c 6c 6b 6b 6c 5b 6a+ 6b - Finale Ligure
24/02 - 5c 6a 6a+ 6b 6b 6c 5c 6a+ 6b 6b - Finale Ligure
25/02 - 6a 6a 6a 6a 6a 6a 6a 6a 6a 6a 6b - Finale Ligure
26/02 - 5b 6a 6a 6a+ 6a 6a+ 6a+ 6a 6b 6c 6c 7a 7a - Finale Ligure
This turned out technical training in the beginning of 2014. Different routes has developed into one beautiful system. I wanted to be worthy. To remind myself that the technique should be regular.
- Denis! May frend! - again bravely pushing into my life far Basque voice. - I found the ropes! Here I have a sponsor appeared...
- Hi Alex, - I sighed on the rock. Imagine how much money now will eat my roaming. - Thanks, buddy! I found the tents. TheNorthFace will give so much as needed.
Expedition to Kanchenjunga demanded the strict arrangements. Along the way, the gathering of information, we found the best price staging each. Agree on a meeting time in Kathmandu. About the road by car to the Eastern part of Nepal... About... Ah! So how many of these items, small, but require maximum responsibility! Alex Txikon raged through the Basque country, tireless in her optimism was running through the Pyrenees, climbed the rocks. I knew the place where he was training. Because severaltimes visiting friend, he arranged for complex loads. There was the second place in Europe that I have felt climbing Paradise - the first was Bergamo.
Sometimes wrote to Adam Bielecky to Poland. To agree on joint endeavors. Or asked to find the firn hooks. Or... and that's where there train I knew not. Several trips to Poland did not opened for me the Tatras... Or Sudetenland with Karkonoshi? Or Beskydy? And elsewhere were Carpathians?
Poland remained for me, «a mystery». Some disappointing results of the mountains that I saw in the area of Karpacz, in foggy or Zakopane, not impressed. And books and photos on the Internet information submitted was impossible. So, where trained Adam, I didn't know.
The third member of the expedition on Kanchenjunga was even greater mystery. His name was Artiom Brown. Besides the great strength of character he had a new home in the suburbs, where dwelt a beautiful wife and two daughters. Next was dug out of the lake, across the yard ran the big dog, guarding new-landed trees... there was something strange, mystical in this secluded corner. As the notion of «Russian dream».
- In your team you are not fit, - kicked me Olga at once.
- Were trying to achieve something? - shocked, I asked.
- All the guys names begin with the letter «A», - smiled spouse.
- How it is so?
- Well... Alex, Adam, Artiom.
- Uh... well... - began to think, face became less stretched.
- Exactly. Only you are «Denis». It was impossible for you to call a different name in childhood!?
- Don’t tell it to my parents please, - I warned.
- Our daughter Alexandra cam be sounds well in this company, - said Olga. - However, not for climbing. But in humane female sport. Artistic gymnastics. Yes? Or chess...
I imaged my friends involved in rhythmic gymnastics. Myself also... The horror!
With age workout become a test for the psyche. Because leaving, not sure whether they will be able to withstand the load in the usual mode. Will it be possible to work as five years ago. Training becomes a competition with yourself. Moreover, with the young, «still». This state unsettles, often turns into ordinary nervous trembling. And the opportunity to get 7a for the month «from scratch»...
as well as running on Cornagera over 800 meters up in an one and half hour, look quite adventurous. But when you come to the distance, Yes. And I know that have to do it. Because otherwise the trip to Nepal will turn into a common trekking. To the bottom of the mountain and back.
And when the workout is reached, then start to think that is not lost everything. In the reflection of my eyes in the mirror I read an ultimate peace of mind. The very thing that has said Alexei Bolotov: «If the man is ready physically, moral certainty itself. You know that can be able to withstand EVERYTHING».
-----------------------------------------
 
 
-----------------------------------------

Когда фигурист Плющенко отказался выступать на Олимпиаде, было интересно наблюдать склоки и сплетни, реакцию людей, разные мнения. В основном, его отказ стал шоком для пан-имперски настроенной части населения России. Подобно поражению хоккейной сборной. На этом «общем» негативном фоне терялись здравые мысли, которые наверняка пришли бы в головы позитивно мыслящим людям. В Италии отношение к подобным казусам довольно практичное. «Ки че – че, ки нон че – но че», - сказалФранко Ачербис. Помолчав с задумчивой улыбкой пару минут над чашкой кофе, он рассказал, как в двадцать лет горел идеями Че Гевары. И как стал намного сложней воспринимать мир в связи с рождением детей и развитием собственного бизнеса.
Я понял «олимпийца» легко, потому что старые «боевые» раны постоянно напоминают в периоды тяжелых нагрузок. Хочется быть спокойным и толерантным. Не судить строго. Надеяться, что и для меня найдется капля сочувствия – когда по утрам буду хромать не десять минут, а час. Когда перестанут болеть надорванные сухожилия в плече.
В январе 2014 года удалось начать новый цикл тренировок. Чтобы лазить – надо лазить. Вот я и лазил, где придется, с друзьями, с незнакомыми ребятами из разных стран.
20/01 - 4b 5b 5c 6a 6a 6b 6b - в ФиналеЛигуре
21/01 - 5c 6a+ 5c 6a 6a 6b 6b - в ФиналеЛигуре
22/01 - 6a 6a 6a - в ФиналеЛигуре
23/01 - 5c 6a 6a 6a+ 6a 6a+ 6a+ 6a в ФиналеЛигуре
24/01 - 5b 6a 6a 6a 6a+ 6a+ 6a 5c 6a+ 6a 6b 6b 6c - в Паламонти (тренажер)
25/01 - 5c 6a 6b 6b - с Фрэнки + забор в Бондо
27/01 - 5a 5c 5c 6a 6a+ 6a+ 6a+ 6a 6a - с Круско в Паламонти (тренажер)
28/01 - 5a 5b 6a 6a 6a+ 6b 5c 6a 5a - с Вадимом в Паламонти (тренажер)
29/01 - 4a 5b 5c 4a 6a 6a 6c 6c 6c - в Паламонти (тренажер)
31/01 – забор в Бондо
01/02 - 5a 5a 5c 5c 4b 6a 6a+ 6a+ 6a+ 6a+ 6b 6b 6b - в ФиналеЛигуре
02/02 - 6a 6a 6a 6a 6a 6a - в ФиналеЛигуре
07/02 - болдеринг в Дзоньо
08/01 – болдеринг в Дзоньо + забор в Бондо
09/02 - 5b 5b 6a+ 6a 5b 5b 6b 6b 6a+ 6a 6b 6c - с Русланом в ФиналеЛигуре
10/02 - 5a 5с 5c 6a 6b 6b 6b - с Русланом в Риньано-Гарганико
11/02 - 6a+ 6a+ 6a+ 6a+ 6a+ 6a+ 6b 6c 6c 6c - с Русланом вВекхиано
22/02 – забор в Бондо
23/02 - 5b 5c 6a 6b 6c 6c 6b 6b 6c 5b 6a+ 6b - в ФиналеЛигуре
24/02 - 5c 6a 6a+ 6b 6b 6c 5c 6a+ 6b 6b - в ФиналеЛигуре
25/02 - 6a 6a 6a 6a 6a 6a 6a 6a 6a 6a 6b - в ФиналеЛигуре
26/02 - 5b 6a 6a 6a+ 6a 6a+ 6a+ 6a 6b 6c 6c 7a 7a - в ФиналеЛигуре
Такой получилась техническая подготовка зимой начала 2014 года. Разные маршруты сложились в одну красивую систему. Хотелось быть достойным. Напомнить самому себе, что техникой надо заниматься постоянно.
- Денис! Май френд! - снова бравурно врывался в мою жизнь далекий баскский голос. – Я нашел веревки! Здесь у меня спонсор появился…
- Привет Алекс, - вздыхал я на скале. Представляя, сколько денег сейчас сожрет мой роуминг. – Спасибо, дружище! А я нашел палатки. НодФейс даст сколько надо.
Экспедиция на Канченджангу требовала строгих договоренностей. По ходу дела, собирая информацию, мы нашли лучшую цену, устраивавшую каждого. Договорились о времени встречи в Катманду. Про дорогу на машине в восточную часть Непала… Про… Ах! Да сколько этих деталей, мелких, но требующих предельной ответственности! АлексЧикон метался по Басконии, неутомимый в своем оптимизме – бегал по Пиренеям, лазил по скалам. Я хорошо представлял места, в которых он тренировался. Потому что несколько раз навещал друга, сам устраивал сложные нагрузки. Там быловторое место в Европе, что я почитал за альпинистский Рай – первым был Бергамо.
Иногда писал Адаму Билецкому в Польшу. Чтобы договориться о совместных восхождениях. Или попросить найти фирновые крючья. Или… а вот где там тренироваться я не знал. Несколько поездок в Польшу не открыли для меня Татры… Или Судеты с Карканошами? Или Бескиды? А где-то еще были Карпаты?
Польша оставалась для меня «тайной за семью печатями». Несколько невыразительных гор, что я видел в окрестностях Карпача, или в туманном Закопане, не впечатлили. А по книгам и фотографиям в интернете информацию представить было невозможно. Поэтому, где тренировался Адам, я не знал.
Третий участник экспедиции на Канченджангу был еще большей тайной. Звали его Артем Браун. Кроме великолепного сильного характера он обладал новым домом в Подмосковье, где обитала красавица жена с двумя дочками. Рядом было выкопанное озеро, по двору бегал здоровенный пес, охраняя свежепосаженные деревья… Что-то было странным, мистическим в этом укромном углу. Как понятие «Русская мечта».
- В вашу команду только ты не вписываешься, - как-то поддела меня Ольга.
- Чегой-то? – ошарашено спросил я.
- У всех ребят имена начинаются на букву «А», - улыбнулась супруга.
- Как так?
- Ну… Алекс, Адам, Артем.
- Э-э… а-а… - начал соображать, физиономия стала менее вытянутой.
- Точно, и только ты у меня «Денис». Нельзя было тебя назвать другим именем в детстве!?
- Родителям моим этого не скажи, пожалуйста, - предостерег я.
- Наша дочка Александра хорошо бы в этой компании звучала бы, - вздохнула Ольга. – Однако, не для альпинизма. А в гуманном «женском» виде спорта. Художественная гимнастика. Да? Или шахматы…
Я представил друзей, занимающимися художественной гимнастикой. Себя тоже… Ужас!
С возрастом тренировки становятся испытанием для психики. Потому что выходя, не уверен, получится ли выдержать нагрузку в привычном режиме. Удастся ли работать как пять лет назад. Тренировка становится соревнованием с самим собой. Причем, с  молодым, «прежним». Такое состояние подкашивает, часто превращается в обыкновенный мандраж. И возможность вылезти 7а за месяц «с нуля»…
равно как и бег на Корнаджеру с перепадом в 800 метров за полтора часа, выглядят достаточно авантюрно. Но выходишь на дистанцию, да. И знаешь, что должен это сделать. Потому что иначе поездка в Непал превратится в обыкновенный треккинг. До подножия горы и обратно.
А когда результат тренировок достигнут, то начинаешь думать, что не все потеряно. И в отражении своих глаз у зеркала я читаю непререкаемое спокойствие. То самое, о чем говорил Лешка Болотов: «Если готов физически, то моральная уверенность приходит сама собой. Ты знаешь, что сможешь выдержать ВСЕ».