On the evening of March 5, when
above the valley Morckie Oko is seen through the mist, the poles began to
speculate about the weather. Having seen everything in the last days, I
perceived forecast with humor. Someone unearthed one version to another.
- Yesterday promised Sunny weather, but
was an eerie fog.
- Is the mountains here, don't you
see?! - frowned guys.
- Very well, - I nodded. - Tomorrow,
is the light snow in promise... But judging from the previous «fulfilled»
predict, you can imagine a strong storm!
the photo to the lake Morskie Oko a day before
Adam Biletsky was silent with the
restrained smile - ready for everything. Kasper Tekeli only nehemn glistening
eyes, and optimism. Same it was in the morning when I looked up, and saw that Kasper
puts feet out of the opposite bed. In the grey twilight among the sleepers
people we greeted each other, quickly put on shoes and hurried into the kitchen
by the stairs.
- What do you think!? Have we go?
- Don't know, my friend, - I threw
my hands. – Is your mountains, and you need to decide!
- Will call Adam for tea now, -
again he went to the second floor. From there came a fierce whisper: «Biletsky! You've had enough sleep! Denis
wants to go for the ascent».
«Denis wants?!» - unbounded
amazement was staring by eyes in the fog around the house. The forest was sad,
as during the Ice Age. Rained snow, at night it attacked by about fifteen
centimeters. Avalanche dangerouse condition, perhaps?
But after an hour we vigorously
battered surface of a frozen lake towards Kazalnitsa. This mountain rises
shastasommervil wall above the lake
Cherny Staw. It was the
most respected by Polish himalaya-mountaineers like Kurtika and Czihi. And pan
Bogdan Jankowski. Once in the Golden age they opened there dozens of incredibly
complicated lines. Such, that during the summer «hosted by a teeth», by fully
trained groups. What to speak about winter!?
Kasper has chosen for us short route
«the Shadow of great Mountains». Which, as the name implies, was joined to Kazalnitsa
somewhere far to the left. Adam wisely decided, that perhaps it's time to rest
after two days of nearest to the attack. And fresh Tekeli, say, can show for
the lush Russian where the unusual step.
- A week ago I climbed an option at
right, - told Kasper when we showed up in knee-deep snow to the rock wall. -
Alone.
- Solo? And this line had not yet?
- No. It is interesting, therefore,
what does it mean.
When Kasper breakthrough to the
cornice, it was looking not logical. And I convinced him to get around to the
right by apparently humane plate. Maybe he regretted it, because popped a site
very quickly and easily. But the whole route was so - wall-shelf, wall-shelf.
Each Bastion 10-12 meters
turning around without problems.
And after two and a half hours, we
were standing at the base of the wall. Pulling out the rope after concluding descent
lasted through the fog and snowfall looked into plexus cliffs above us. The
scale were the Himalayan. Kazalnitsa is!
While on the trail from the lake
seemed figure. With the familiar movements.
- Is Adam! Coming to meet, - grinned
Kasper. - Well done!
- How did you know?
- By the cap... an outfit Hippies.
Motley, as the crest tropical lizards.
And I understood that such angles
acquired winter Tatras. Specific swinging motions on the route, walking
complete on mixed climbing. And Adam has absorbed it into the blood. We caught
it on the descent, was persuaded to go on Rysy, because it was an avalanche
risk. And he went with us to the hotel.
Three days later, visiting Wroclaw, I drank coffee
in the house of pan Bogdan Jankowski. He never allowed me to do a drink is
always prepared himself. So one Cup enough to saturate crazy winter Tatras
body. This time he happily asked about my impressions in the Polish mountains.
Periodically remembering something from his experience.
- Wait please, - incredulous I
squinted. – Did you climbed the Mnich?
- Well! Yes, of course, - smiled pan
Bogdan. - That line of Rabakewich in... year.
He called some incredibly ancient date.
I squinted with fear. But tried to keep the «status quo». And hoping to look
like a connoisseur, blurted out:
- But «Pilar» on Mengusowitski Schit
was much later opened... probably. You could not climb.
- Why?! - said the veteran
Maternita. And giggled, plunging into memories. – I did of course. In 1960 with Wojtek Bedermann together.
- How? - I was taken aback. - Can't
be!
I suddenly remembered the unbridled
«pitch». Fireplace in the middle of Fiera. Where Adam Biletsky stirred with
weak insurance, spent incredibly much effort. Where I was struggling with the
fear of failure at every step. It was unbelievable! Complex route! Despite the
fact that such sites were several.
- But... how... what... what year?!
- At nineteen-sixthty, nodded
Professor Jankowsky. - If only just synthetic ropes appeared.
The elder brother of his companion Jurek Bederman brought from the Caucasus new synthetic rope. White. It was a novelty, amazed. After the heavy sisal ropes, with which it was to break scary, new rope seemed gift of heaven.
photo of Bogdan Jankowski
The elder brother of his companion Jurek Bederman brought from the Caucasus new synthetic rope. White. It was a novelty, amazed. After the heavy sisal ropes, with which it was to break scary, new rope seemed gift of heaven.
photo of Bogdan Jankowski
- It helped us a lot - it's funny,
but almost without accent pronouncing Russian words, plunged into his
reminiscences of the pan Bogdan. - Lightweight, through carbines and stretched!
So, when the two of satisfied feat the boys climbed the summit, which met here a group of beginners guided mountaineering Halina Kruger. The understanding looked at the guys congratulated on the ascent. And narrowed his eyes at the rope with which they were associated.
So, when the two of satisfied feat the boys climbed the summit, which met here a group of beginners guided mountaineering Halina Kruger. The understanding looked at the guys congratulated on the ascent. And narrowed his eyes at the rope with which they were associated.
- Only do not try it for difficult
to use.
-
Why else? - frowned Bogdan with Wojtek. – Is synthetics!
- It is so called the rope.
Thickness, as you can see, just about six millimetres. It is designed for
auxiliary purposes. Tent spread, down from a rock, horse bind... well, a little
stick. Just for sixty kilograms.
And welcome smiled. Encouraging
saying don't be scared! I don't tell to anyone.
photo of Bogusław Kowalski
Now, sixty years later pan Bogdan
with the same smile gave me coffee, and congratulated with the ascent to
Mengushowietski peak. Don't be scared, keep it up!
------------------------------------------------------------------
translation to Polish by Alia Abylbaieva - thanks a lot!
Wieczorem 5 marca, kiedy nad doliną Morskiego Oka mgła się zgęściła, Polacy zaczęli snuć prognozy o pogodzie. Nie jedno już zobaczyłem przez ostatnie dwa dni, więc z dystansem i ironią patrzyłem na to. Rozpatrywali różne wersji.
- Wczoraj zapowiadali słoneczną pogodę, ale była potworna mgła.
- Ale to są góry, jak ty nie rozumiesz?! - zasępili się chłopaki.
- Bardzo dobrze rozumiem, - kiwałem głową. – Na jutro zapowiadają niewielkie opady śniegu... Ale wnioskując z poprzedniej " spełnionej" prognozy, można sobie wyobrazić jaki będzie sztorm!
Adam Bielecki milczał powstrzymując uśmiech – gotowy na wszystko. I tylko Kacprowi oczy błyszczały odwaga i optymizmem. Tak samo było rano – ledwo co oderwałem głowę od poduszki i już zobaczyłem jak Kacper opuszcza nogi z łóżka naprzeciwko. W szarym półmroku wśród śpiących obok przywitaliśmy się, założyliśmy buty i po schodach czmychnęliśmy do kuchni.
- No to jak!? Idziemy?
- Nie wiem, przyjacielu, – rozłożyłem ręce. – To są wasze góry, sami musicie zdecydować!
- Zaraz Adama zawołam na herbatę, - Kacper poleciał na piętro. Stamtąd donosił się wściekły szept: - Bielecki! Wystarczy już spać! Denis chce już iść się wspinać.
«Denis chce?!» - niekończące się zdziwienie wpatrywało się w mgłę otaczającą schronisko. Las stał smutny, jak podczas Epoki Lodowcowej. Sypał śnieg, w nocy napadało około 15 centymetrów. Pewnie jest zagrożenie lawinowe?
Ale po godzinie już żwawo brnęliśmy po gładzi zmarzniętego jeziora w kierunku Kazalnicy. Ten szczyt wznosi się 600 metrową ścianą nad Czarnym Stawem. Właśnie ją najbardziej szanują Kurtyka i Cichy. I Pan Bogdan Jankowski. Kiedyś dawno, w czasach " złotej epoki" to właśnie oni zaliczyli dziesiątki niesamowicie trudnych przejść. To są takie drogi, które nawet latem trzeba przejść na uzbrojonym po zęby, dając z siebie wszystko. A co dopiero zimą?!
Kacper znalazł dla nas krótką na pięć wyciągów drogę "Cień Wielkiej Góry". Droga ta, jak sama nazwa wskazuje, jest dołączony do Kazalnicy – więc był "w cieniu" z lewej strony. Adam rozsądnie zauważył, że czas odpocząć po dwóch dniach ostrej walki na ostrzu noża. No, ale wypoczęty i świeży Tekieli niech no pokaże temu niespokojnemu Rosjaninowi, gdzie raki zimują.
- Tydzień temu zrobiłem wariant z prawej – od niechcenia powiedział Kacper, kiedy w śniegu po kolano dobijaliśmy pod ścianę. - Solo.
-Solo? A tą drogę jeszcze nie robiłeś?
- Nie. Właśnie dlatego ciekaw jestem mnie co i jak.
Droga zaczynała się na ładniej i gładkiej płycie z wyjściem na przewieszenie. Już przyzwyczaiłem się do kępków trawy. Brzdęk! Brzdęk!- zgrabnie wchodziły dziaby.
Mój towarzysz szybciutko wzbił się do góry. Żałowałem że wcześniej nie łaziłem w Tatrach. "Życie przeżyłem na próżno", - pomyślałem z uśmiechem, kiedy mocnym uderzeniem sięgałem po kolejny punkt zaczepienia. Ostrza czekanów pewnie trzymały na krawądkach, haczyły w pionie pęknięć, wpijały się w zamrożone kępki trawy. Raki teraz już pewnie balansowały jednym zębem na krawądkach. Ciało pracowało bujaniem się – z jednej strony na drugą, na każdym kroku – zgodnie z wieloletnim wypracowanym schematem. Skąd ja mam w sobie te ruchy taternika?!
Kiedy Kacper rzucił się pod okap, przeraziłem się. Z wielkim trudem udało się przekonać jego, żeby poszedł z prawej, po płycie bardziej dla ludzi. Pewnie on później żałował, że to zrobił, ponieważ przeszedł odcinek szybko i z łatwością. Ale cała droga była taka: ścianka – okap, ścianka - okap. Każdy 10 -12 metrowy odcinek dało by się obejść zaraz obok z łatwością.
Po dwóch i pół godzinach już staliśmy pod ścianą. Ściągając liny po ostatnim wyciągu, przez wciąż spadający śnieg i mgłę, wypatrzyliśmy się w połączenia skał nad nami – rozmach był porównywalny do himalajskich. Kazalnica, nie ma co!
Na ścieżce od strony jeziora pojawiła postać, kanciaste ruchy. Ruchy znajome.
- To Adam! Idzie nas przywitać, - zaśmiał się Kacper. – No, zuch chłopak!
- Jak go rozpoznałeś?
- Po czapce … takie wdzianko hippisowskie. Jaskrawy jak grzbiet tropikalnej jaszczurki.
Wtedy zrozumiałem, że te kanciaste ruchy wyrabia się własnie w zimowych Tatrach. Charakterystyczne bujanie się podczas przejścia drogi, podczas chodzenia – to własnie wyrabia się podczas wspinania w mikstowym terenie. Adamowi weszło to już w krew. Złapaliśmy jego podczas schodzenia, odradziliśmy wejścia na Rysy, było zbyt lawiniasto. Więc on udał się razem z nami do schroniska.
A już po dwóch dniach, kiedy zahaczyłem o Wrocław, piłem kawę u Pana Bogdana Jankowskiego. On nigdy nie pozwalał mi parzyć kawę – zawsze robił to sam. Już jednej filiżanki wystarczyło, żeby nacieszyć zmarznięte ciało, zwariowane po zimowym wspinaniu w Tatrach. Tym razem z radością wypytywał o moich wrażeniach w polskich górach. Od czasu do czasu wracając wspomnieniami do swoich doświadczeń.
-Chwila, - z niedowierzaniem przyjrzałem się jemu. – Pan na Mnichu się wspinał?
-No tak! Oczywiście, - uśmiechnął się Pan Bogdan. – Drogą Robakiewicza w ... roku.
On nazwał prehistoryczną datę. Aż zmrużyłem oczy ze strachu. Ale postarałem się utrzymać " status quo". Licząc, że wypadnę na znawce tematu, rzuciłem:
- Ale filar na Mięguszowiecki szczyt dużo później już został zrobiony... pewnie. Pan nie mógł chyba już wtedy się wspinać.
- Dlaczego?! – zdziwił się weteran Taternictwa. I zaśmiał się, uciekając myślami w miłe wspomnienia. Oczywiście, że robiłem. W 1960 roku z Wojtkiem Biedermanem w parze... tak na marginesie mówiąc!
- Jak?! – zaskoczył mnie. – Nie możliwe!
Nagle przypomniałem sobie najbardziej zwariowany wyciąg. Okap pośrodku filara. Adam przeszedł ze słabą asekuracją, używając niesamowicie dużo siły. Ja się kręciłem, lękając się na każdym kroku. To było nie byle co! Bardzo trudna droga! Przy czym mocnych uczestników było kilka.
- А… jak… co… w którym roku?!
- W tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym,- z zadowoleniem uśmiechnął się profesor Jankowski. – Wtedy właśnie dopiero co pojawiły się syntetyczne liny.
Straszy bart jego partnera wspinaczkowego Jurek Biederman przywiózł z Kaukazu nową syntetyczną linę. Białą. To była nowość, robiła wrażenie. Po grubych linach z włókien naturalnych, z których strach był odpaść, nowa lina była jak prezent z niebios od bogów.
- Bardzo nam pomogła, - zabawnie, ale prawie bez akcentu wymawiając słowa po rosyjsku, Pan Bogdan zaczął wspomnienia. – Lekka, przez karabiny przechodziła!
I właśnie wtedy, kiedy para zadowolonych chłopaczków wyszła na szczyt, to tam spotkali grupę niedoświadczonych kursantów pod kierownictwem instruktora wspinaczki Haliny Gruger. Ta ze zrozumieniem popatrzyła na chłopców, pogratulowała wejścia. I przyjrzała się linie, którą byli związani.
- Tylko żeby wam nie przyszło do głowy używać jej na trudnych odcinkach.
- A to dlaczego? – nasępili się Bogdan z Wojtkiem. –Przecież to syntetyk!
- To jest tak zwany repsznur. Grubość, jak widać, tylko 6 mm. Przeznaczony tylko do czynności wspomagających. Namiot rozłożyć, zjechać ze ściany, konia przywiązać … no, żeby tylko trochę przytrzymać. Rzut 60 kilogramów nigdy nie wytrzyma. I tak życzliwie się uśmiechnęła. Podtrzymując na duchu: bez obaw! Nikomu nie powiem.
I własnie teraz, sześćdziesiąt lat później, Pan Bogdan z takim samym uśmiechem częstował mnie kawą, gratulował wejścia na filar Mięguszowieckiego szczytu. Chcąc powiedzieć: bez obaw, tak trzymać!
translation to Polish by Alia Abylbaieva - thanks a lot!
- Wczoraj zapowiadali słoneczną pogodę, ale była potworna mgła.
- Ale to są góry, jak ty nie rozumiesz?! - zasępili się chłopaki.
- Bardzo dobrze rozumiem, - kiwałem głową. – Na jutro zapowiadają niewielkie opady śniegu... Ale wnioskując z poprzedniej " spełnionej" prognozy, można sobie wyobrazić jaki będzie sztorm!
Adam Bielecki milczał powstrzymując uśmiech – gotowy na wszystko. I tylko Kacprowi oczy błyszczały odwaga i optymizmem. Tak samo było rano – ledwo co oderwałem głowę od poduszki i już zobaczyłem jak Kacper opuszcza nogi z łóżka naprzeciwko. W szarym półmroku wśród śpiących obok przywitaliśmy się, założyliśmy buty i po schodach czmychnęliśmy do kuchni.
- No to jak!? Idziemy?
- Nie wiem, przyjacielu, – rozłożyłem ręce. – To są wasze góry, sami musicie zdecydować!
- Zaraz Adama zawołam na herbatę, - Kacper poleciał na piętro. Stamtąd donosił się wściekły szept: - Bielecki! Wystarczy już spać! Denis chce już iść się wspinać.
«Denis chce?!» - niekończące się zdziwienie wpatrywało się w mgłę otaczającą schronisko. Las stał smutny, jak podczas Epoki Lodowcowej. Sypał śnieg, w nocy napadało około 15 centymetrów. Pewnie jest zagrożenie lawinowe?
Ale po godzinie już żwawo brnęliśmy po gładzi zmarzniętego jeziora w kierunku Kazalnicy. Ten szczyt wznosi się 600 metrową ścianą nad Czarnym Stawem. Właśnie ją najbardziej szanują Kurtyka i Cichy. I Pan Bogdan Jankowski. Kiedyś dawno, w czasach " złotej epoki" to właśnie oni zaliczyli dziesiątki niesamowicie trudnych przejść. To są takie drogi, które nawet latem trzeba przejść na uzbrojonym po zęby, dając z siebie wszystko. A co dopiero zimą?!
Kacper znalazł dla nas krótką na pięć wyciągów drogę "Cień Wielkiej Góry". Droga ta, jak sama nazwa wskazuje, jest dołączony do Kazalnicy – więc był "w cieniu" z lewej strony. Adam rozsądnie zauważył, że czas odpocząć po dwóch dniach ostrej walki na ostrzu noża. No, ale wypoczęty i świeży Tekieli niech no pokaże temu niespokojnemu Rosjaninowi, gdzie raki zimują.
- Tydzień temu zrobiłem wariant z prawej – od niechcenia powiedział Kacper, kiedy w śniegu po kolano dobijaliśmy pod ścianę. - Solo.
-Solo? A tą drogę jeszcze nie robiłeś?
- Nie. Właśnie dlatego ciekaw jestem mnie co i jak.
Droga zaczynała się na ładniej i gładkiej płycie z wyjściem na przewieszenie. Już przyzwyczaiłem się do kępków trawy. Brzdęk! Brzdęk!- zgrabnie wchodziły dziaby.
Mój towarzysz szybciutko wzbił się do góry. Żałowałem że wcześniej nie łaziłem w Tatrach. "Życie przeżyłem na próżno", - pomyślałem z uśmiechem, kiedy mocnym uderzeniem sięgałem po kolejny punkt zaczepienia. Ostrza czekanów pewnie trzymały na krawądkach, haczyły w pionie pęknięć, wpijały się w zamrożone kępki trawy. Raki teraz już pewnie balansowały jednym zębem na krawądkach. Ciało pracowało bujaniem się – z jednej strony na drugą, na każdym kroku – zgodnie z wieloletnim wypracowanym schematem. Skąd ja mam w sobie te ruchy taternika?!
Kiedy Kacper rzucił się pod okap, przeraziłem się. Z wielkim trudem udało się przekonać jego, żeby poszedł z prawej, po płycie bardziej dla ludzi. Pewnie on później żałował, że to zrobił, ponieważ przeszedł odcinek szybko i z łatwością. Ale cała droga była taka: ścianka – okap, ścianka - okap. Każdy 10 -12 metrowy odcinek dało by się obejść zaraz obok z łatwością.
Po dwóch i pół godzinach już staliśmy pod ścianą. Ściągając liny po ostatnim wyciągu, przez wciąż spadający śnieg i mgłę, wypatrzyliśmy się w połączenia skał nad nami – rozmach był porównywalny do himalajskich. Kazalnica, nie ma co!
Na ścieżce od strony jeziora pojawiła postać, kanciaste ruchy. Ruchy znajome.
- To Adam! Idzie nas przywitać, - zaśmiał się Kacper. – No, zuch chłopak!
- Jak go rozpoznałeś?
- Po czapce … takie wdzianko hippisowskie. Jaskrawy jak grzbiet tropikalnej jaszczurki.
Wtedy zrozumiałem, że te kanciaste ruchy wyrabia się własnie w zimowych Tatrach. Charakterystyczne bujanie się podczas przejścia drogi, podczas chodzenia – to własnie wyrabia się podczas wspinania w mikstowym terenie. Adamowi weszło to już w krew. Złapaliśmy jego podczas schodzenia, odradziliśmy wejścia na Rysy, było zbyt lawiniasto. Więc on udał się razem z nami do schroniska.
A już po dwóch dniach, kiedy zahaczyłem o Wrocław, piłem kawę u Pana Bogdana Jankowskiego. On nigdy nie pozwalał mi parzyć kawę – zawsze robił to sam. Już jednej filiżanki wystarczyło, żeby nacieszyć zmarznięte ciało, zwariowane po zimowym wspinaniu w Tatrach. Tym razem z radością wypytywał o moich wrażeniach w polskich górach. Od czasu do czasu wracając wspomnieniami do swoich doświadczeń.
-Chwila, - z niedowierzaniem przyjrzałem się jemu. – Pan na Mnichu się wspinał?
-No tak! Oczywiście, - uśmiechnął się Pan Bogdan. – Drogą Robakiewicza w ... roku.
On nazwał prehistoryczną datę. Aż zmrużyłem oczy ze strachu. Ale postarałem się utrzymać " status quo". Licząc, że wypadnę na znawce tematu, rzuciłem:
- Ale filar na Mięguszowiecki szczyt dużo później już został zrobiony... pewnie. Pan nie mógł chyba już wtedy się wspinać.
- Dlaczego?! – zdziwił się weteran Taternictwa. I zaśmiał się, uciekając myślami w miłe wspomnienia. Oczywiście, że robiłem. W 1960 roku z Wojtkiem Biedermanem w parze... tak na marginesie mówiąc!
- Jak?! – zaskoczył mnie. – Nie możliwe!
Nagle przypomniałem sobie najbardziej zwariowany wyciąg. Okap pośrodku filara. Adam przeszedł ze słabą asekuracją, używając niesamowicie dużo siły. Ja się kręciłem, lękając się na każdym kroku. To było nie byle co! Bardzo trudna droga! Przy czym mocnych uczestników było kilka.
- А… jak… co… w którym roku?!
- W tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym,- z zadowoleniem uśmiechnął się profesor Jankowski. – Wtedy właśnie dopiero co pojawiły się syntetyczne liny.
Straszy bart jego partnera wspinaczkowego Jurek Biederman przywiózł z Kaukazu nową syntetyczną linę. Białą. To była nowość, robiła wrażenie. Po grubych linach z włókien naturalnych, z których strach był odpaść, nowa lina była jak prezent z niebios od bogów.
- Bardzo nam pomogła, - zabawnie, ale prawie bez akcentu wymawiając słowa po rosyjsku, Pan Bogdan zaczął wspomnienia. – Lekka, przez karabiny przechodziła!
I właśnie wtedy, kiedy para zadowolonych chłopaczków wyszła na szczyt, to tam spotkali grupę niedoświadczonych kursantów pod kierownictwem instruktora wspinaczki Haliny Gruger. Ta ze zrozumieniem popatrzyła na chłopców, pogratulowała wejścia. I przyjrzała się linie, którą byli związani.
- Tylko żeby wam nie przyszło do głowy używać jej na trudnych odcinkach.
- A to dlaczego? – nasępili się Bogdan z Wojtkiem. –Przecież to syntetyk!
- To jest tak zwany repsznur. Grubość, jak widać, tylko 6 mm. Przeznaczony tylko do czynności wspomagających. Namiot rozłożyć, zjechać ze ściany, konia przywiązać … no, żeby tylko trochę przytrzymać. Rzut 60 kilogramów nigdy nie wytrzyma. I tak życzliwie się uśmiechnęła. Podtrzymując na duchu: bez obaw! Nikomu nie powiem.
I własnie teraz, sześćdziesiąt lat później, Pan Bogdan z takim samym uśmiechem częstował mnie kawą, gratulował wejścia na filar Mięguszowieckiego szczytu. Chcąc powiedzieć: bez obaw, tak trzymać!
translation to Polish by Alia Abylbaieva - thanks a lot!
------------------------------------------------------------------
the photo a day before
Вечером 05 марта, когда над долиной Морского Ока сгустился туман, поляки начали строить
предположения о погоде. Повидав за последние дни всякое, я воспринимал прогноз с
юмором. Кто-то раскопал одну версию, другую.
- Вчера
обещали солнечную погоду, а был жуткий туман.
- Но здесь
горы, как ты не понимаешь?! - насупились ребята.
- Очень хорошо
понимаю, - кивал я. – Завтра обещают легкий снег… Но исходя из предыдущего
«сбывшегося» прогноза можно представить, какой будет шторм!
Адам Билецкий молчал
со сдержанной улыбкой – готовый на все. И только Каспер Текели неуемно блестел
глазами, и оптимизмом. Так было и утром – едва я поднял голову, как увидел, что
Каспер опускает ноги с койки напротив. В сером сумраке среди спавших людей мы
поприветствовали друг друга, проворно обулись и по лестнице шмыгнули в кухню.
- Ну что!?
Идем?
- Не знаю,
дружище, – развел я руками. – Ваши горы, вы и решайте!
- Сейчас Адама
на чай позову, - он снова отправился на второй этаж. Оттуда раздался яростный
шепот: - Билецкий! Хватит спать! Денис хочет на гору идти.
«Денис
хочет?!» - безграничное изумление вперилось взглядом в туман вокруг домика. Лес
стоял печальный, как во времена Ледникового Периода. Сыпал снег, за ночь его
нападало около пятнадцати сантиметров. Лавиноопасно, наверное?
Но уже через
час мы бодро месили гладь замерзшего озера по направлению к Казальнице. Эта
гора поднимается шестисотметровой стеной над озером Черный Став. Именно ее
больше всего уважают польские гималаисты вроде Куртики и Чихи. И пана Богдана
Янковского. Когда-то в золотые времена они «наколпашили» здесь десятки
неимоверно сложных линий. Таких, что и летом «ходятся» «на зубах», с полной
отдачей подготовленных групп. Что уж говорить про зиму!?
Каспер выбрал
для нас короткий пятипитчевый маршрут «Тень Великой Горы». Который, как следует
из названия, приобщался к Казальнице – был «в тени» где-то далеко слева. Адам
благоразумно выразился, что пожалуй пора и передохнуть после двух дней
вкалывания на острие атаки. А свежий Текели, мол, пусть покажет буйному
русскому, где здесь раки зимуют.
- Неделю назад
я лазил вариант справа, - цвиркнул Каспер зубом, когда мы подгребали по колено
в снегу к скальной стенке. – В одиночку.
- Соло? А эту
линию еще не ходил?
- Нет. Поэтому
интересно, как и что.
Маршрут
начался по красивой гладкой плите с выходом под нависание. Пучки травы были
привычным делом. Чок! Чок! – аккуратно входили клювы ледовых молотков. Мой
приятель быстренько взмыл вверх. На зависть к местной школе альпинизма. Было
досадно, что я никогда не лазил в Татрах. «Жизнь прожита зря», - подумалось с
улыбкой, когда мощными рывками я доставал каждую следующую точку опоры. Острия ледорубов
четко держали опору на зазубринах, расклинивались по вертикалям трещин,
вонзались в смороженные пучки травы. Кошки теперь уже уверенно одним зубом балансировали
на мизерах. Тело работало качанием – из стороны в сторону, при каждом шаге – по
наработанной годами схеме. И откуда из меня повылазили эти привычные движения
Татерника?!
Когда Каспер
ломанулся к корнизу, мне стало жутковато. И я с трудом убедил его обойти справа
по казавшейся гуманной плите. Наверное, потом он пожалел об этом, потому что
выскочил участок очень быстро и легко. Но весь маршрут был таким –
стенка-полка, стенка-полка. Каждый бастион 10-12 метров высотой без
проблем облазился сбоку.
И через два с
половиной часа мы уже стояли у основания стены. Сдернув веревку после
заключительного дюльфера, сквозь продолжавшийся туман и снегопад вглядывались в
сплетение скал над нами. Масштабы были самыми Гималайскими. Казальница, как
говориЦЦа!
А на тропе от
озера показалась сложноскладывавшаяся фигура. Со знакомыми движениями.
- Это Адам!
Идет встречать, - хохотнул Каспер. – Во молодец!
- Как ты
узнал?
- По шапке…
такой прикид Хиппи. Пестрый, как гребень тропической ящерицы.
А я понял, что
такие углы нарабатываются именно в зимних Татрах. Специфическое раскачивание
при движениях на маршруте, при ходьбе – полностью на микстовом лазании. И Адам
впитал это в кровь. Мы его перехватили на спуске, отговорили идти на Рысы,
потому что было лавиноопасно. И он отправился с нами в гостиницу.
А через три дня,
заглянув во Вроцлав, я пил кофе в доме пана Богдана Янковского. Он никогда не
позволял мне заниматься напитком – всегда готовил сам. Так что одной кружки
хватало, чтобы насытить очумевший от зимних Татр организм. В этот раз он
радостно расспрашивал о моих впечатлениях в польских горах. Периодически
вспоминая что-то из своего опыта.
- Погодите, -
недоверчиво прищурился я. – Вы на Мних лазили?
- Ну так! Да,
конечно, - улыбнулся пан Богдан. – По линии Рабакевича в… году.
Он назвал
какую-то невероятно древнюю цифру. Что я даже зажмурился от страха. Но
попытался удержать «статус-кво». И рассчитывая выглядеть знатоком, ляпнул:
- Ну филар на
Менгушавецкий щит был гораздо позже пройден… наверное. Вы его не могли лазить.
- Почему?! –
изумился ветеран Татерниства. И захихикал, погружаясь в приятные воспоминания.
– Ходил, конечно. В 1960 году с Войтеком Бедерманом в связке… кстати!
- Как?! –
опешил я. – Не может быть!
Я вдруг
вспомнил самую оголтелую «веревку». Камин на середине филара. Где Адам Билецкий
вылазил со слабой страховкой, отдав неимоверно много сил. Где я корячился со
страхом срыва при каждом шаге. Это было нечто! Сложный маршрут! При том, что
таких участков было несколько.
- А… как… что…
в каком году?!
- В тысяча
девятьсот шестидесятом, - довольно кивнул профессор Янковский. – Тогда
только-только синтетические веревки появились.
Старший брат
его напарника Юрек Бедерман как раз привез с Кавказа новую синтетическую
веревку. Белую. Она была в новинку, поражала воображение. После тяжеленных
сизалевых канатов, с которыми было срываться страшно, новая веревка показалась
даром небес.
photo of Bogdan Jankowski
- Очень нам
помогла, - смешно, но почти без акцента выговаривая русские слова, ударился в
воспоминания пан Богдан. – Легкая, сквозь карабины протягивалась!
И вот когда
эти двое удовлетворенных подвигом пацанов вылезли на вершину, то встретили
здесь группу новичков под руководством инструктора альпинизма Халины Крюгер. Та
с пониманием оглядела ребят, поздравила с восхождением. И сощурила глаза на
веревку, которой они были связаны.
- Только не
вздумайте ее на сложных участках использовать.
- Почему еще?
– нахмурились Богдан с Войтеком. – Синтетика же!
- Это так
называемый репшнур. Толщина, как вы видите, всего шесть миллиметров. Он
предназначен для вспомогательных целей. Палатку раскинуть, спуститься со скалы,
лошадь привязать… ну, чуть придержаться. Рывок шестидесяти килограммов он
никогда не выдержит.
И добро
улыбнулась. Подбадривая: мол, не дрейфь! никому не скажу.
photo of Bogusław Kowalski
А теперь,
спустя шестьдесят лет, пан Богдан с такой же улыбкой поил меня кофе, и
поздравлял с восхождением по филару Менгушавецкого пика. Мол, не дрейфь, так
держать!
Теремок (приют) как очень художесвенно вышел. Артистично.
ReplyDeleteСпасибо :) У пана Богдана все снимки получаются красиво. Особенно, с красивыми девушками.
ReplyDeleteБраво! Как от скалолазных видео - ладони вспотели.
ReplyDeleteА, но с той бабой (девушкой) - хоть што выйдет шикарно. Она от природы - модель. Не всчёт. А вот приют - колоссально гениальным вышел. Прям чуствую уют, тепло, отдых, итд после лазания по лютым холодам и скалам.
ReplyDelete(как обычно, Пётр, США. Посщю обычно как Аноним).
Halinka Gruger? a może Halina Krüger (Krüger-Syrokomska)
ReplyDelete