Showing posts with label Скальный фестиваль The North Face. Show all posts
Showing posts with label Скальный фестиваль The North Face. Show all posts

2016-11-07

Немного журналистики (и не только) в альпинизме.

Я сидел посреди замороженой до +15 зимней Испании. Улыбался в шестьдесят четыре зуба (или сколько там у меня осталось)... но на душе была грусть. Со мной стеснялись общаться, что ли?! Толпа испанцев весело болтала "за жизнь", увлеченно обменивалась информацией и эмоциями. Но по-английски мало кто "шпрехал", а по-испански я еще не наловчился - даже со знанием итальянского языка. Поэтому проглядывал дырку в стекле, пытаясь фиксироваться на цветах и пальмах.
- Ты почему один? - вдруг прямо за спиной раздался голос. По-английски.
Рядом вежливо улыбалась красивая девушка. С очень серьезными глазами.
- Думаю, какой цветок тебе сорвать, - получив общение я не растерялся.
- Оштрафуют! - засмеялась она. - Но спасибо.
- У меня мероприятие было вчера. А теперь вот жду когда Маноло освободится, и меня в аэропорт закинет.
Мы обсудили местные реалии, приглашения "пожить в этом раю оливкового масла", скальный сектор здесь "за углом". Поговорили о Каракоруме и терроризме, о людях, которые усложняют жизнь нормальным альпинистам.
Девушка объяснила, что ездила летом совершать соло-восхождение на одну из вершин в шесть тысяч метров. На несколько минут вся остальная Испания куда-то сгинула, осталась лишь серьезная улыбка. Доброжелательная и понимающая.
- Меня Денис зовут, - я вдруг спохватился. - А ты?
- Мое имя Мария. А тебя здесь все знают.
Через полгода эта девушка снова вышла на меня - в этот раз через интернет. Мол, так-то и так - помимо того, что альпинистка и скалолазка, иногда работаю журналистом. И надо ж такому случиться, наш Гранадский журнал срочно ищет какого-нибудь завалящего неизвестного широкой публике Гималайца... дабы осветить неприглядность высотных восхождений. Возможно, дело обстояло по другому, но в силу огранченности мне удалось воспринять реальность именно так. Снова нахлынуло ощущение зимней Испании, дырки в стекле и веселой компании за спиной... проплывающей мимо. И Мария с серьезной улыбкой.
- Не парься, Денис, - сказала она, прилетев в Бергамо. - Просто будь самим собой.
- Да уж! Публике требуется сенсация. Шоу маст гоу он... и все такое.
- Забудь о претензиях и деньгах.
Она словно сканировала меня, определяла первопричины страхов и сомнений, истокии побед и взлетов. Важными становились не восхождения и Золотые Ледорубы, а смысл, ради чего это все крутилось. Зачем бился головой о стену в проблемные годы, и что давали мгновения подлинного драйва. Именно так, искренне, я чувствовал себя в прицеле внимания Галины Муленковой в далекой казахстанской жизни. Так происходит, когда журналист не столько великолепный специалист, сколько сильная личность и хороший человек.
Поначалу я старался развернуть перед журналисткой Марией Хосе Карделл картину рубахи-парня и прапорщика. До синевы пьяного и слегка выбритого. Но затем, когда понял, что она прилетела не за этим, то махнул рукой. И принялся просто куролесить так, как можно в теплой весенней Италии. Став самим собой... слегка пьяным и до синевы выбритым. Мы лазили по скалам, обсуждали альпинизЬму, базовые ценности приключений, спорта и искусства. Скалолазка Маша оказалась мастером не хуже журналиста Марии. Лихо заворачивая семерки в Финале Лигуре.
А через пару месяцев в журнале уже не зимней Испании вышла некая статья.
https://goo.gl/dgJYWJ про настроение людей, связаных с горами. В которой сеньорите Карделл удалось передать публике вкус настоящего высотного альпинизма... такого, каким он становится, если им заниматься в тех самых пресловутых базовых ценностях личной свободы.
Уже осенью я получил еще одно письмо от Марии:
- And the winers are...­..........? Inma and ­me!!! I´ve just arrived ho­me. We have won in wo­men cathegory. We did­ six routes, 23 pitches, ­680mt up, plus down. ­It has been really ha­rd, there were five teams with ­strong woman (one fro­m your Poland) so we need ­to fight until was dark but w­e climbed good and fa­st :) http://www.fedamon.co­m/index.php/noticias-­de-escalada/1846-los-­escaladores-andaluces­-en-puestos-de-podio-­en-la-copa-de-espana-­de-rallyes-a-falta-de­-una-prueba
-
-
-
- Итак, победители кто.........? Ирма и я!!! Только что вернулись домой. Мы выиграли в женской категории. Пролезли шесть маршрутов, 23 веревки, 680 метров по вертикали, плюс спуски. Это было реально жестко, участвовали пять женских команд (одна из твоей Польши). Нам пришлось бороться до самой темноты. Но мы хорошо и быстро отработали.
http://www.fedamon.co­m/index.php/noticias-­de-escalada/1846-los-­escaladores-andaluces­-en-puestos-de-podio-­en-la-copa-de-espana-­de-rallyes-a-falta-de­-una-prueba
-
http://noticias.fedme­.es/index.php?mmod=ar­ticle&file=details&iN­=1009
Вот такие, значит, бывают соревнования на скалах в стране Конкистадоров! Это сильно напомнило упоительные тренировки и застарелые срывы кожи на зацепах со шлямбурами. Рекомендую съездить разок-другой поглумится над своим здоровьем и самооценкой.
Можно сначала на скалы Тамгалы-Тас в Казахстане, а затем в Гранаду - разбрызгивать пот по вертикальным бастионам. Или наоборот - кому куда ближе. До упаду наСкалолазиться, включиться в резкость казахша и гортанного эсперанто, выпить вина и поговорить о пресловутых базовых ценностях альпинизма с Галиной Муленковой и Марией Карделл.

2015-06-23

Some days of June with PKA team. Несколько июньских дней с командой ПКА.


Polski Klub Alpejski team spend interesting June week in mountains. The nex plan is - ascent to Montblanc (Montebianco) in few days.
http://urubko-school.blogspot.it/2015/06/polski-klub-alpejski-in-mountains.html
Команда Польского Альпийского Клуба провела интересную июньскую неделю в горах. Следующая цель - восхождение на Монблан в ближайшие дни.

2014-05-21

Open your passport and look - will see and understand everything! Паспорт свой открой и посмотри - ты все поймешь, ты все увидишь сам!




http://russianclimb.com/kangch_urubko_team.html

ALL TRANSLATION WAS DOING BY    ----------      ALIA ABYLBAYEVA
Thanks a LOT!

http://www.risk.ru/users/robinsya/202055/


http://www.risk.ru/users/robinsya/202055/

Dziękuję  Neuda4niku :) . Ktoś życzliwie zamieścił anonse o wjesciu na KCHGA. Dzękuję kochanym przyjaciołom i znajomym i nieznajomym z gratulacje i „Hura!”. Naprawdę przyjciele, wasze wsparcie przepełnia mnie dumą że na szczycie stanałem z rosyjska flagą.
Wyprawa była krótka (na razie). Przez bardzo duże trudności i oblodzenie nie udało się wejść na lekko, byliśmy zmuszeni z wielkimi trudnościami pokonać drogę przez Północne siodło i dalej po grani. Będąc ograniczeni czasem i warunkami pogodowymi, my w pięć osób zrobiliśmy to co w siłach było by dla zespołu w 10-15 osób. I dużo nam się udało. Alex pokonał najbardziej wymagający odcinek na Bastionie na wysokości 6100m. Adam wziął „na klatę” żebro pod okapem na 7500m. Artiom dał z siebie wszystko do Siodła. Dmitrij cały czas zabezpieczał nas logistycznie – produkty, gaz, komunikacją między grupami. Dziękuję wam chłopaki! Nasz wariant jest logiczny i na odcinku 6000-7050m aż do szczytu – to zupełnie nowa linia.
Niestety, z powodu błedów taktycznych, przodująca trójka ADA nie dała rady wykonać zadania na finalnym odcinku. Przez 12 godzin chłopaki osiągnęli wysokość od 7600 do 8350m i w promieniach zachodzącego słońca zawrócili. Dzięki temu udało się uniknąć komplikacji. Tym nie mniej, Alex się odmroźił – palec u stopy, złapała angina. Siniew ma obrzęk paliczka, jest wykończony nocną  akcją podczas wsparcia Alexa. Adam jest bardzo zmęczony i ma kaszel po tej pracy „ na ostrzu noża”. Artiom najlepiej się trzyma ze wszystkich. Mój nocny szturm był dla mnie również zaskoczeniem. Artiom wspierając Alexa pomógł dojść jemu do namiotu na 7650m, napoił Dmitrija, który ledwo się trzymał na nogach, Adam wrócił na platau, nie znajdując swojego namiotu … Miałem uczucie, że to koniec wyprawy. I w tym momencie po prostu trzeba było wykonać wspólną pracę. Dlatego, po tym jak od północy ogrzewaliśmy Alexa, (prawie nie spałem), postanowiłem o 5:10 wyruszyć do góry.   
Droga była bardzo niebezpieczna. Wystarczyło się pośliznąć – i na dole już czekały lodowe zbocza. Firn nie dawał wbijać żeby raków. Skały … Czekany trzymały się na drobnych chwycikach … Jednak  o 9:40 już stanałem na szczycie. Góra „puściła”. Pół godziny spędziłem na najwyższym punkcie, przypominając sobie jak stałem tutaj 12 lat temu. O 12:10 już zszedłem do pustego C4. Chłopaki rozpoczęli zejście, przy tym Artiom wspierał chorego Alexa. Mi udało się ich złapać i razem zeszliśmy do C1.
Taka oto historia (na razie) tego wejścia.
Wszystkiego najlepszego życzę czytelnikom RISKa.
Szczeególnie życzę szczęścia  Neuda4niku!

 


Kochani!
Ogromnie dziękuję wam za waszą uwagę. Jestem ogromnie zaskoczony i jest mi niezmiernie miło! To bardzo mocno ogrzewało mnie, kiedy byłem wystawiony na lodowy wiatr na Kanczendzongi na 8000 metrach J. Wielu was ja nie znam, i to właśnie jest najbardziej zaskakujące dla mnie, że wyprawy w Himalaje wzbudzają tak mocne pozytywne emocje. Kierownik wyprawy na mój pierwszy „ośmiotysięcznik” – Piotr Pustelnik – on zawsze był moim Idolem. Dziękuję Piotrze za pozdrowienia! Pozdrawiam twojego syna Adama J.
Teraz w wyprawie trudne chwile. Jako alpinista jestem wyczerpany i usatysfakcjonowany. Zrobiliśmy trudną drogę, od 6000 do 7050 była zrobiona nowa linia. Zespół pracował bardzo dobrze. Ale  tylko mi udało się wejść na szczyt – Alex, Dmitrij i Adam musieli się wycofać z 8350m. Alex ma odmrożony palec u stopy, Siniew ma obrzęk paliczka, Adam jest mocno zmęczony. I teraz … Dmitrij i Artiom chcą spróbować swoich sił na Południowej stronie góry drogą klasyczną, Alex ma ogromne rozterki, Adam nawet nie wyklucza samotnego wejścia nasza drogą od Północnej strony.  Ja osobiście chciałbym, żeby wszystko zakończyło się bezpiecznie i ku zadowoleniu wszystkich – więc też w napięciu rozmyślam.  Ryzykować własnym życiem jest o wiele łatwiej, niż mieć świadomość o niebezpieczeństwie dla innych. To jest dylemat kierownika wyprawy.
Życzcie nam szczęścia na ostatnie 9 dni maja.


http://mountain.ru/news/index.php?id_class_news=0#16090

Witaj Aniu!
No już w Bazie. Ogromnie dziękuję za pozdrowienia!
Z trudem udało się wejść, było naprawdę strasznie. Ale wejść na szczyt też bardzo się chciało J. Sytuacja była naprawdę niesprzyjająca. Spodziewaliśmy się, że będzie mocno wiało 19 maja. Zgodnie z prognozą miało „przycisnąć” 18 maja, jednak nadeszło dopiero 20-go. Jak zwykle meteorolodzy się pomylili. Poszedłem sam, żeby zdążyć przed południem. Dzień wcześniej ADA- Adam, Alex i Dima wycofali się z 8350m i cudem im udało się dotrzeć do C4. Artem bardzo się niepokoił za Alexa i zdawał sobie sprawy, że on nie da rady utrzymać tempa. I dlatego tak wyszło, że poszedłem sam. Droga była bardzo niebezpieczna, jednak należy zabezpieczać do samego końca. Albo iść asekurując się na zmianę, co zajmuje mnóstwo czasu. Inaczej się nie da J. Tak właśnie robili chłopaki, ale nie zdążyli. wziąłem serce w garść, przysiągłem nie popełnić ani jednego błędu i – ruszyłem. O 5:10ruszyłem z namiotu i o 9:40 stanąłem na szczycie. Jakie piękno roztaczało się dookoła! I zaczęło do mnie docierać, że za godzinę może mnie nie być… No taka już cecha wejścia solo. Poszczęściło – dotrzymałem obietnicy i nie popełniłem ani jednego błędu. O 12.10 byłem już z powrotem przy namiocie. Nerwy! Ale za to teraz w pełni się relaksuje w BC i przez Skype namawiam córeczkę, żeby zjadła. To jest właśnie życie prawdziwego Pirata, no nie? Ściskam! Życzę zdrowia i zwykłych codziennych radości jak filiżanka nepalskiej herbaty wszystkim czytelnikom Mountain.ru  
Denis



2013-10-18

The Fun-color sun. Буйное солнце.

 It was very late at night. In my opinion - because I'm used to go to bed early. And climb out of bed too early. Why men allow themselves to pop off the light and continue day to sleep in the morning after sunrise? my philosophical Enigma.
Began the final part of the Festival of «The North Face» on Kalymnos. This time in «Open competitions Big Marathon» and «Super Competition» participated more than five hundred people. Was enough place for everybody. Could participate in several times more people, the rocks on Kalymnos a lot, they are beautiful, open to all participants. Locals earn tourism so try to do everything possible good, convenient for visitors.
 
I slid through the crowd, snatching interesting persons. Chao, Herve! He is serious, almost as not an Italian. Salut, Ineko! The Fortress on the fly substitutes palm as it is accepted by them, the Basques; in which is the power of the Terminator. How are you, Emilio? Family Previtaly rested cliffs and the sea. Michela and Daniele loved challenging tracks. «Still, the son prefers bouldering, - with a smile sighed Emilio. - And quick-drows on the belt he hang differently... modernly». And here Simone with someone talking… Whoa.
- Nice to meet you! - a young-looking guy with long hair, collected in a bunch, handed palm. – Federico. From Vicenza.
- Italian?! - I stopped. - How are you? The eight thousand was?
- No, - modestly he answered. – Accented Elbrus just ay once with skis. There are five thousand... e...
- Six hundred and forty-two meters, - mechanically popped out of me.
- Exactly! - he broke into a delicate smile. - How are you?
- Is nobody to climb together, - suddenly again escaped. Russian aggressively. – Am looking for a companion, the second day already lost.
- Well, come with us.
- With «us»? What does it mean? Where to?
- I am with the girlfriend here. If you like, tomorrow go together... want to climb in a new sector, there are good lines.
Much later in the spotlight was awarded the winners and participants of the Festival. On the scene rolled out familiar faces... foreigners. With the Russians, unfortunately, I was not acquainted. Then there was a party, then disco, familiar faces and voices... then again party, then again disco, then…


Then «The North Face» made ambush for everybody. After night  no one of the stuff could not move at the morning. For those who stayed on the feet, the hotel buffet-workers were not able to prepare Breakfast. At seven o'clock I found them in the lobby, wearily smoked over glasses of brandy and wine… Crumpled satisfaction through the motions. Views were bleary-circles on the water.
- Can lose the weight, - I said to myself. - It is important to be looking a shadow with eyes.
By car we drove in the distant part of the island in the «Kumari» sector.
Route complexity 6a-6b I climbed steadily. Everywhere and always. As sea level and at a height of eight thousand meters. But the soul wanted something more. This, to feel the same level with the creators of dizzy «eights». To overhangings carelessly throwing feet above your head... and ship them, carry the weight of the body in the foot. And to hand easily maintained a constructive thinking. Then I trained, exceeded the level of «sevens»... and it was a joy of owning a body, its strength and flexibility. As if in a dance. Turning myself to harmony.
Thanks God – I meet this two good people from Vicenza. The designer Federico and his lady medical Elena. Next day they took me on rocks for climbing. I tried to be not a problem for them, and climbed with upper belaying – as soon as possible between their ascents. It was much better then nothing, not sitting into the hotel. An we did routes 6c-7a with a pleasure, with smiles.
-------------------------------------------------------


-------------------------------------------------------
Была поздняя ночь. По моим понятиям – потому что привык ложиться спать рано. И подниматься из постели тоже рано. Почему человеки позволяют себе палить свет вечерами и продолжать день, чтобы утром дрыхнуть после восхода солнца? – это для меня философская загадка.
Начиналась финальная часть Фестиваля The North Face на Калимносе. В этот раз в соревнованиях Open Big Marathon и Super Competition участвовало более пятисот человек. Всем нашлось место. Могло участвовать в несколько раз больше людей, скал на Калимносе много, они красивы, открыты для всех. Местные жители зарабатывают туризмом, поэтому стараются сделать все возможно хорошо, удобно для приезжих.
Я скользил сквозь толпу, выхватывая знакомые лица. Чао, Херве! Этот серьезен, почти как не-итальянец. Салют, Инеко! Крепыш на лету подставляет ладонь, как принято у них, у басков; в которой – сила Терминатора. Как дела Эмилио? Семья Превитали отдыхала скалами и морем. Микела с Даниеле тоже любили сложные трассы. «Все-таки, сын предпочитает болдеринг, - с улыбкой вздыхал Эмилио. – И карабины на пояс вешать по-другому… по-современному». А вот здесь Симоне с кем-то беседует… Оп!
- Познакомимся? – невысокий паренек с копной волос, собранных в пучок, протянул ладнь. – Федерико. Из Виченцы.
- Итальянец?! – задержался я. – Как дела? На восьми тысячах был?
- Нет, - скромно ответил он. – На Эльбрус с лыжами поднимался. Там пять тысяч… э…
- Шестьсот сорок два метра, - машинально вылетело из меня.
- Точно! – расплылся он в деликатной улыбке. – Как дела?
- Лазить не с кем, - вдруг опять вырвалось. По-русски, агрессивно. – Ищу напарника, уже второй день потерял.
- Ну пойдем с нами.
- С «нами»? Это с кем? Куда?
- Мы с подругой здесь. Если хочешь, то завтра вместе поедем… хочу в новый сектор отправиться, там неплохие трассы.
Много позже в лучах софитов награждали победителей и участников Фестиваля. На сцену выкатывались знакомые лица… иностранцев. С россиянами, к сожалению, я знаком не был. Потом была тусовка, затем дискотека, знакомые лица и голоса… потом опять тусовка, потом снова дискотека, потом…


Потом The North Face устроил всем засаду. После пьянки никто утром не мог шевелиться. Для тех, кто остался на ногах, персонал гостиницы был не в состоянии приготовить завтрак. В семь часов я нашел их в фойе, устало курившими над стаканами с бренди и вином… Помятая удовлетворенность сквозила в движениях. Взгляды были мутными кругами на воде.
- Худеть придется, - сказал я себе. – Надо суметь стать тенью с глазами.
На машине мы покатили в дальнюю часть острова в сектор «Кумари».
Трассы сложностью 6a-6b я лез достаточно уверенно. Везде и всегда. Как на уровне моря, так и на высоте восьми тысяч метров. Но душе хотелось чего-то большего. Такого, чтобы чувствовать себя на одном уровне с творцами головокружительных «восьмерок». Чтобы на нависаниях небрежно закидывать ноги выше головы… и грузить их, переносить вес тела в ступни. И чтобы руки легко поддерживали конструктивное мышление. Тогда я тренировался, выходил на уровень «семерок»… и это был кайф от владения собственным телом, его силой и гибкостью. Как в танце. Выкручивая себя в гармонии.
Спасибо судьбе, что удалось встретить этих ребят из Виченцы. Дизайнера Федерико и его девушку медсестру Елену. Следующие два дня они брали меня на скалы. Не хотелось создавать им проблем, поэтому, я сквозил с верхней страховкой как можно быстрей между их восхождениями. Это было гораздо лучше, чем ничего, чем сидеть в отеле. И мы в кайф с улыбками лабали маршруты 6с-7а.

2013-10-11

The Flowercolor sun. Цветастое солнце.

 So, Kalymnos shuddered. As thousands of years ago by the earthquake. But now the island was vibrating happy from the sensation of the centre of the climbing world. Here for a few days crossed interests and «the swords» of the best verticals adventurers. When October 01 I flew from Moscow – started snowing. Was rainy in Bergamo till 08 October. But into the blue network of the Mediterranean waves played the sun. And my daughter swooned on the shore of the warm wind, full of the smell of flowers.
In the first days of Emilio Previtali agreed to join me. He has a great standing on legs even on the steep relief. Masterfully going on overhanging, he said: «a remarkable passage, «and this line too cuts fingers», «incomprehensible system of grips», «very much the reverse spread... And a lot of other comments by the high profile specialist.
- Emilio, why do you prefer some time more easy lines?
- I'm tired of running around with guide-book, trying to discover where «easy» eight, and where «complex» seven. Better I’ll get the «six», but... really beautiful, interesting.
Understand how he's right, I was not immediately. Only in the fourth day managed to note that in the guide-book of Kalymnos clearly placed the emphasis on aesthetic beauty of routes, harmony climbing. This was a real discovery. And showed what «world we» level I was. My needs were reduced to survive «grade», increase the difficulty climbing.
The days of The North Face Rock-climbing Festival on the Kalymnos island has been interesting, but loaded. For example, had spent time with his family, to his daughter and wife to enjoy the sun and the sea, and would not sit locked in the hotel. Should take part in the dealer seminar.
Managers involved in the circulation of ideas «Never Stop Exploring» tried different lines, and we organized insurance, taught security on the rocks, climbing technique... Many of them are very strong climbers in any case. Atmosphere consistent with the spirit of adventure. In the evenings on the terrace of the headquarters of the festival were held fascinating lectures. Ineko Pou and Hansjorg Auer told about the expeditions. People punched so that the screen had to pull the neck. And then began a disco.
Worn on the fingers, the skin does not really make an effort. But the lines 6a-6b cannot be good without torment the soul of the doubt. And even rope in carbines is clipping flight. And today even managed to cope with 7a... It was tough one of those lines, which Maestro Previtali says «MOLTO TOGLIENTE» - very cutting. Of those, in Guide-book appear with the lowest estheticism. But! If in the near future be able to stand up on feet is like the best snowboarder of climbers (and better climber among snowboarders) Emilio, I will have a chance at something else?! Albeit only in the pursuit of «grade», sorry.
-------------------------------------------------
 the Shalk on the ground

the flowers into the sky

-------------------------------------------------
Итак, Калимнос вздрогнул. Как тысячи лет назад от землетрясения. Но теперь остров счастливо вибрировал от ощущения центра скалолазного мира. Здесь на несколько дней скрестились интересы и «шпаги» лучших искателей приключений на вертикалях. Когда 01 октября я вылетал из Москвы – пошел снег. В Милане 08 октября было дождливо. А в лазурном переплетении Средиземноморских волн играло солнце. И дочка млела на берегу от теплого ветра, полного запаха цветов.
В первые дни Эмилио Превитали согласился составить мне компанию. Он великолепно стоял на ногах даже на самом крутом рельефе. Мастерски выходя по нависаниям, он приговаривал: «замечательный пассаж», «а эта линия слишком режет пальцы», «непонятная система хватов», «очень понравился обратный разворот»… И много других комментариев специалиста высокого профиля.
- Эмилио, почему ты предпочитаешь более простую линию?
- Мне надоело бегать с гайдбуком, выискивая, где «простая» восьмерка, а где «сложная» семерка. Лучше я пролезу «шестерку», но… по-настоящему красивую, интересную.
Понять, как он прав, мне удалось не сразу. Лишь в четвертый день удалось обратить внимание, что в гайд-буке по Калимносу четко расставлены акценты по эстетической красоте маршрутов, по гармонии лазания. Это стало реальным открытием. И показало на каком «недозрелом» уровне я находился. Мои потребности сводились к тому, чтобы выдержать «грэйд», повысить сложность лазания.
Дни Скального Фестиваля The North Face на острове Калимнос оказались интересными, но загруженными. К примеру, приходилось уделять время семье, чтобы дочка с женой получали удовольствие от солнца и моря, а не сидели взаперти в отеле. Надо было принимать участие в дилерском семинаре. 
С менеджерами, вовлеченными в круговорот идеи «Never Stop Exploring» мы пробовали разные линии, организовывали страховку, обучали безопасности на скалах, технике лазания… Многие из них оказались скалолазами высочайшего уровня. Обстановка соответствовала духу приключения. По вечерам на террасе штаб-квартиры фестиваля проходили увлекательные лекции. Инеко Поу и ХансЙорг Ауэр рассказывали об экспедициях. Народу набивалось столько, что к экрану приходилось вытягивать шею. А потом начиналась дискотека.
Стертая на пальцах кожа не дает по-настоящему приложить усилия. Но линии 6a-6b удается «вылазить» без терзающих душу сомнений. И даже веревка в карабины вщелкивается влет. А сегодня даже удалось совладать с 7а… Это было жестко, из тех линий, о которых маэстро Превитали говорит «мольто тольенте» - очень режущая. Из тех, что в гайд-буке значатся с наиболее низкой эстетической оценкой. Но! Если в ближайшее время удастся «встать» на ноги подобно лучшему сноубордисту из скалолазов (и лучшему скалолазу среди сноубордистов) Эмилио, то у меня появится шанс на что-то большее?! Пусть пока лишь в погоне за «грейдом», прошу прощения.